Adam Asnyk

Po co się bu­dzą pra­gnie­nia sza­lo­ne,
Gdy ich nie moż­na uga­sić na­po­jem?
Po co się ser­ce wy­ry­wa stę­sk­nio­ne
Do bu­rzy, gar­dząc ci­szą i spo­ko­jem?

Pierw­sze uczu­cia, to kwia­ty wio­sen­ne,
Co się wła­sną upa­ja­ją wo­nią:
Przed żyw­szym bla­skiem jesz­cze w cień się chro­nią
I wie­rzą jesz­cze w swe trwa­nie nie­zmien­ne.

Kie­dym cię że­gnał, usta me mil­cza­ły,
I nie wie­dzia­łem, ja­kie sło­wo rzu­cić,
Więc wszyst­kie sło­wa przy mnie po­zo­sta­ły,
A ser­ce zbie­gło i nie chce po­wró­cić.

Hu­czy woda po ka­mie­niach,
A na głę­bi ci­cho pły­nie –
Nie sądź lu­dzi po za­chce­niach,
Ale praw­dy szu­kaj w czy­nie.

Chłop­ca mego mi za­bra­li.
Ma­tu­lu!
W świat da­le­ki go po­gna­li,
A ja za nim umrę z bólu –
Da­łam na mszę sznur ko­ra­li,
Nie­chaj Pan Bóg go oca­li,
Ma­tu­lu!

Bo­daj owa rzecz­ka szu­wa­rem za­ro­sła,
Któ­ra mnie mło­de­go w obcy kraj za­nio­sła,