Kolejnym literackim przejawem prób poradzenia sobie z niestałością świata i kruchością ludzkiego życia był motyw danse macabre. Występował on w późnym średniowieczu i w baroku, kiedy to ludzie byli narażeni na śmierci z wielu powodów – na przykład przez zarazę lub liczne wojny. Danse macabre był motywem, który przypominał ludziom o tym, że śmierć jest nieuchronna, ale jest też sprawiedliwa. Zabierze ona ostatecznie każdego człowieka, niezależnie od jego majątku czy pochodzenia. Dlatego też danse macabre uosabiał korowód ludzi ze wszystkich stanów, równo tańczących ze śmiercią. Przypominał, że ludzkie życie przemija, ale po śmierci wreszcie zostanie osiągnięta między nimi równość – nikt nie zostanie bowiem oszczędzony.
Jak widać, ludzkość od wieków pamięta o tym, że życie to marność i przemijanie, a świat wokół jest niestały. Odbicie tego można znaleźć w dziełach literackich każdej epoki, wyrażone w różnorodnych formach.
