Ocenianie jawi się współcześnie jako diagnoza możliwości intelektualnych młodych pokoleń, a za nią powinna pójść głębsza analiza jakościowa określonych partii materiału, jaki uczniowie mają opanować na określonym etapie kształcenia z każdego przedmiotu nazywana ewaluacją.

Dzięki dziennikom elektronicznym Rząd – MEN nadzorujący edukację – może sprawdzić na bieżąco wybrany wycinek realizacji programu, analizując efekty kształcenia w postaci ocen uczniów całej populacji kraju. Rola egzaminów zewnętrznych czy też badanie wyników na podstawie wybranych i przygotowanych do tego grup uczniów i przedmiotów przechodzi do lamusa. Obecność w systemie oświaty dziennika elektronicznego sprawia, że jest możliwe kontrolowanie i ulepszanie procesów edukacyjnych na bieżąco. Warunkiem wykorzystania tego narzędzia do celów nadzoru, ewaluacji szczegółowej edukacji i reformowania jej w czasie rzeczywistym jest zakup wybranego dziennika elektronicznego funkcjonującego już na rynku. Dzięki temu odpowiedni istniejący lub powołany do tego celu departament MEN mógłby obserwować postępy w realizacji programów nauczania, reagując później analizami i reformami jakościowymi, aby polska edukacja stała się konkurencyjna na świecie, a także interesująca dla współczesnych pokoleń.

Analizy mogące wspomóc rozwój edukacji w oparciu o źródło wiedzy, jakim jest dziennik elektroniczny, nie będą mogły zaistnieć bez reformy systemu oceniania funkcjonującego niezmiennie od ponad 100 lat a opisanego przez autorów powieści kanonu “Szatan z siódmej klasy” (1937) i “Ferdydurke” (1937). Ustawa oświatowa z 1991 roku daje szkołom dużą wolność w formułowaniu wewnątrzszkolnych systemów oceniania (WSO) i przedmiotowych zasad oceniania (PZO) – co widać w internecie podczas analizy dowolnych kilku czy wielu statutów: każdy w zakresie oceniania jest inny, czyli nie wszystkie są zgodne z prawem, a zatem szkoła nie gwarantuje uczniom tych samych warunków pobierania nauki, szansy na sukces, a wprost przeciwnie, wielu z nich niszczy, “podcinając im skrzydła”. Dowodem na to jest raport NIK z 2018 r. dotyczący ocen dopuszczających z matematyki, gdzie odpowiednio 20% uczniów szkół podstawowych, 34% gimnazjalnych i aż 46% uczniów szkół średnich miało na świadectwach najniższą z możliwych ocen promujących. NIK tego nie ustalała, ale logicznym jest konkluzja, że część lub nawet większość tak niskich ocen bynajmniej na poziomie szkoły średniej to efekt powstały w wyniku wad systemu oceniania (zob. Ocenianie) i uporczywego stosowania wskaźnika EWD (zob.  Szkoła barbarzyńców).

Aby sprawdzić rzeczywisty poziom nauczania na każdym etapie edukacji i później diagnozować problemy, wprowadzać zmiany, kolejne reformy, należy stworzyć jednorodny system oceniania obowiązujący we wszystkich szkołach. Tylko w ten sposób później, wykorzystując dzienniki elektroniczne, będzie możliwe dokonywanie ewaluacji i ulepszeń polskiej edukacji.

Niniejsza propozycja w sposób ewolucyjny wprowadza do programów nauczania miejsca, w których specjaliści – autorzy programów dydaktycznych i wynikowych – wskażą nauczycielom adekwatną formę oceniania postępów w nauce uczniów, a także wagę oceny i skalę wag dla całego przedmiotu. W ten sposób będzie możliwa bieżąca diagnoza realizacji programów nauczania i poziom opanowania wybranych treści w całym kraju i na przestrzeni lat.

ZMIANA1. Nie nauczyciele i nie rady pedagogiczne będą zajmowały się doborem form sprawdzania osiągnięć uczniów, wagami i skalami ocen, ale specjaliści – autorzy programów dydaktycznych i wynikowych najlepiej przygotowani do tego zadania. Szkoły nie będą już tworzyć WSO (Wewnątrzszkolny system oceniania) a nauczyciele różnorakich PZO (Przedmiotowe zasady oceniania). Wszystkie szkoły będą miały takie samo WSO a każdy przedmiot jednolite PZO obowiązujące w całym kraju.

ZMIANA2. Wydawnictwa i ich specjaliści w porozumieniu ze sobą ustalą i zaplanują odpowiednie formy sprawdzania osiągnięć uczniów we właściwych miejscach programów, aby jak najlepiej kontrolować i oceniać realizację celów edukacyjnych. Określą także wspólnie skalę wag i wagi ocen dla poszczególnych form sprawdzania osiągnięć uczniów i przedmiotów nauczania.

Powyższe zmiany oznaczają, iż po pierwsze dotychczasowe metody oceniania i nawyki nauczycieli, a także dokumenty prawne szkół w zakresie oceniania stracą swoją moc prawną. Po drugie nauczyciele otrzymają przygotowane przez wydawnictwa programy dydaktyczne, wynikowe z określonymi zróżnicowanymi formami sprawdzania osiągnięć uczniów i ich wagami. Program będzie wytyczał sposoby sprawdzania i oceniania osiągnięć. Niemniej nauczyciele nie zostaną pozbawieni prawa do organizowania form sprawdzania osiągnięć ucznia wg swojego uznania zgodnie z krajowym PZO i zasadne w oparciu o potrzebę realizacji programu lub doskonalenia czy podniesienia poziomu kształcenia w danym zakresie. Dalej będzie funkcjonowała forma: “odpowiedź ustana” i o wyborze ucznia zdecyduje nauczyciel, ale wszelkie grupowe formy sprawdzania osiągnięć ucznia będą ustalane przez specjalistów w programach różnych przedmiotów, aby były realizowane i podlegały ewaluacji w całym kraju.

W myśl reformy ocenianie to proces rozważny, przemyślany i dokładnie zaplanowany. Jest ostatnim etapem realizacji określonych celów dydaktycznych a w związku z tym nie może być spontaniczne. Z kolei oceny są traktowane jak nagrody dla uczniów za ciężką pracę a dla nauczyciela podpowiedzi, co można w przyszłości poprawić, aby osiągnąć wynik jeszcze lepszy i dać większej ilości uczniów szansę odniesienia sukcesu na miarę ich pragnień i możliwości.

Nigdy ocenianie przedmiotowe nie będzie mogło funkcjonować jako sposób dyscyplinowania czy karania ucznia/uczniów za zachowanie lub jako forma zbiorowej odpowiedzialności grupy za zachowanie jednostki.

1.1. Przykład praktyczny

Zastosowanie reformy w praktyce polega na dopisaniu odpowiednich procedur do programu dydaktycznego – np. w Tabeli 1. Czcionka czerwona to zmiany wprowadzone przez reformę.

Tabela 1. Fragment programu dydaktycznego z języka polskiego z określonymi wymaganiami

W Tabeli 1. widzimy fragment programu dydaktycznego z języka polskiego w szkole średniej. Przedstawia cykl realizacji lektury “Dziady” cz. III z tematami lekcji i wymaganiami na konkretną ocenę opanowania materiału. Na samym końcu cyklu lekcji w punkcie specjaliści umieszczą np. 4.10 formę sprawdzenia wiedzy z zakresu znajomości lektury i wagę oceny (np. 3 – trzy).

Wydawnictwa będą miały także obowiązek sprecyzowania i udostępnienia: szczegółowe wymagania, formy sprawdzania osiągnięć uczniów, wagi ocen dla nich oraz skalę wag dla każdego przedmiotu w dokumencie pdf do pobrania dla nauczyciela o nazwie “Przedmiotowe zasady oceniania z…” (nazwa serii wydawniczej, numer, wydawca).

1.2. Realizacja reformy

Szkoła zrealizuje “Programową reformę systemu oceniania” poprzez wyliczanie średniej ważonej, a także:

1. Pracę z programami dydaktycznymi i wynikowymi opartymi na podstawie programowej oraz zastosowanie się do wskazań odnośnie form sprawdzania osiągnięć uczniów, wag i skal ocen.
2. Stosowanie kryteriów oceniania, przeliczników procentowych i punktowych ocen, a także widełek ocen średnich jednolitych dla całego kraju.
3. Poprawne zastosowanie metody wyliczania średniej ważonej w okresie klasyfikacji.

Efekty działania systemu ocenienia

1. Jednolita skala wag ocen z każdego przedmiotu w całym kraju.
2. Jednolita ilość form i wag ocen.
3. Zbliżona ilość ocen cząstkowych uczniów w każdym półroczu.

1.3. Cele reformy systemu oceniania

W określony zapisami w programie dydaktycznym i wynikowym sposób system zaleca nauczycielom wymóg zastosowania wskazanej formy i wagi oceny jednorodny w całej Polsce. Będzie ona mogła posłużyć badaniom przekrojowym poziomu opanowania materiału z konkretnego przedmiotu i działu w całym kraju. Stanie się także element ewaluacji programu nauczania i przyczyni do późniejszych działań wprowadzania zmian w danym zakresie.

W reformowaniu systemu oceniania chodzi o cel zasadniczy, jakim jest “ujednolicenie”, czyli stosowanie jednorodnego prawa w każdej szkole na poziomie:

1. Programów dydaktycznych.
2. Skal wag ocen.
3. Form sprawdzania osiągnięć uczniów.
4. Ilości ocen w półroczu.
5. Klasyfikacji ocen opartej o średnią ważoną.

Tabela 2. Zasady tworzenia skali wag ocen

W takich przypadkach dyrektor szkoły powinien mieć prawo do korekty oceny zgodnie z przyjętym prawem obowiązującym w całym kraju lub do jej wystawienia. Korektą a nie zmianą oceny będziemy nazywać użycie prawa wobec pomyłki nauczyciela, który nie może, nie chce lub nie jest w stanie dokonać tego przed zebraniem klasyfikacyjnym zatwierdzającym wyniki półroczne lub roczne.

Bywają przypadki nieobecności nauczyciela z racji choroby czy innych zdarzeń losowych podczas klasyfikacji, wycieczek, a także udziału w legalnym strajku. Wówczas dyrektor szkoły także będzie mógł wpisać, wystawić oceny klasyfikacyjne.

Rekonstrukcji wymaga skala oceniania. W polskiej szkole obowiązuje skala ocen 1-6, ale myliłby się ktoś, kto twierdziłby, że mamy skalę sześciostopniową, ponieważ w dziennikach można zobaczyć ich szesnaście: 1, 1+, 2-, 2, 2+, 3-, 3, 3+, 4-, 4, 4+, 5-, 5, 5+, 6-, 6 = 16 ocen a nawet 18 z 1- i 6+ wykraczającymi poza skalę. I to nie do końca jest prawdą, ponieważ przez wiele pokoleń nauczyciele pozbawieni dzienników elektronicznych wpisywali różne znaczki na czele z pozostałością dawnego systemu oceniania, czyli z “szynami”, które jeszcze od czasu do czasu się zdarzają, a wyglądają: 2= (dwa na szynach), 3= (trzy na szynach) itd. A więc nie 16 czy 18 ocen w skali, ale czasami zdarza się aż 21(?!) różnych ocen w dziennikach. System nie może być uzależniony od nawyków nauczycieli, którzy w jednej szkole “dzielą włos na czworo”, stawiając z kartkówek nawet 2=, a w innych stosowane są tylko “okrągłe” cyfry.

Rozdrabnianie skali ocen rozmywa system oceniania i stawia go w przestrzeni rangi ważności szkolnej ponad celami realizacji podstawy programowej. Jak byśmy nie wydłużali skali ocen, to zawsze znajdzie się ktoś, kto postawi uczniowi 1- lub nawet 1= pomimo niezgodności z prawem takiej oceny. Dlatego najlepiej zaniechać tego typu praktyk.

Tabela 3. Weryfikacja oceniania i rekonstrukcja skali ocen

W tabeli 3. widzimy trzy rodzaje symulacji ocen bez plusów i minusów, z plusami i z minusami przy czwartej ocenie z wagą najwyższą (4). Ujednolicenie systemu oceniania odsłania meandry stosowania średniej ważonej lub arytmetycznej, jakie ma miejsce od wielu lat w polskiej szkole. Jeśli aktualnie funkcjonująca dowolność zezwala na stosowanie plusów i minusów, szkoła, w której nauczyciele mają takie nawyki, jest zobligowana do szczegółowego procentowego rozpisywania tego typu obliczeń w PZO. Nauczyciele muszą przewidzieć to w widełkach oceniania z testów itd. Jak wynika z tabeli 2, nauczyciele stawiają oceny typu (1+) , co jest zgodne z prawem oświatowym, ale w tabeli pojawiają się też oceny (1-, czyli 0,75) i (6+, czyli 6,25), których pojawienie się łamie prawo: obie oceny wykraczają poza skalę ocen 1-6 z racji wpisywania plusów i minusów.

Korzystniej dla uczniów i reformy systemu oceniania będzie odrzucenie dotychczasowych nawyków wstawiania plusów i minusów. Ma to także związek z wyróżnieniami dla uczniów w postaci świadectw z czerwonymi paskami.

W związku z powyższym należałoby wprowadzić następujące ZMIANY 3-4 prawne:

1. Nadanie uprawnień dyrektorowi szkoły do korekty oceny klasyfikacyjnej w przypadku nieobecności nauczyciela prowadzącego lub jego wyraźnego błędu polegającego na wpisaniu innej oceny niż wskazuje na to wyliczona przez system średnia ważona.
2. Wzmocnienie skali ocen 1-6 bez możliwości ich podwyższania lub obniżania za pomocą plusów, minusów, podwójnych minusów (tzw. szyn), zakazane jest wpisywanie do dziennika innych ocen lub oznaczeń spoza skali.

W ten sposób prawo zostałoby zaktualizowane o wytyczne odnośnie systemu oceniania i uwspółcześnione. Rozporządzenie miałoby zawierać także nadanie uprawnień dyrektorom szkół do korekty ocen, zakaz stosowania plusów, minusów i innych oznaczeń łącznie z zerem (“0”); tzw. “widełki” procentowe dotyczące ocen wyrażanych w punkach; “widełki” oceny dopuszczającej, aby w każdej szkole ocena promująca była oznaczona tymi samy liczbami średniej ważonej, a także dla każdej innej oceny klasyfikacyjnej. Trzeba by także sprawdzić symulacyjnie czy średnia 4,75 byłaby w nowym systemie oceniania i ważenia ocen adekwatna do ubiegania się o wyróżnienie dla uczniów i świadectwo z czerwonym paskiem.

Tabela 4. Symulacja średniej ocen do świadectwa z wyróżnieniem

Programową reformę systemu oceniania można wprowadzić po ustaleniach wydawnictw co do możliwości zmian w programach dydaktycznych i wynikowych, a następnie po zatwierdzeniu ich przez odpowiedni departament MEN. Istniejące programy mogą zostać uzupełnione o odpowiednie procedury, skale wag i wagi ocen. Procedury te powinny także stanowić odrębny dokument udostępniony dla nauczycieli na stronach www wydawnictwa w postaci pdf w formie np.:  “Przedmiotowe zasady oceniania z języka polskiego dla klasy 2 liceum i technikum…” (nazwa serii wydawniczej podręcznika, numer podręcznika, wydawnictwo). Aby zrealizować wymóg ustawy mówiący o tym, że nauczyciel ma obowiązek poinformowania uczniów o PZO na początku roku szkolnego, materiały przygotowane przez wydawnictwa powinny zostać ukończone do dnia 01. września. Reforma może też zostać wprowadzona od drugiego półrocza jako innowacja.

1. Ocenianie intuicyjne wg doświadczeń, wyobrażeń, poczucia sprawiedliwości, intuicji nauczyciela – cała gama możliwości rodzących poczucie niesprawiedliwości, zadufania w sobie środowiska, działania ponad prawem lub oceniania wg “widzimisię” czy “za ładne oczy”.
2. Wyliczanie ocen klasyfikacyjnych z użyciem średniej arytmetycznej – z dodatkiem lub bez elementów oceniania określonego w p. 1.
3. Wyliczanie ocen klasyfikacyjnych z użyciem średniej ważonej – najlepsza z metod i najbardziej dostosowana do współczesności.
4. Wyliczanie ocen klasyfikacyjnych z użyciem średniej ważonej – najlepsza z metod i najbardziej dostosowana do współczesności, ale często z dodatkiem lub bez elementów oceniania określonego w p. 1.
5. Wyliczanie ocen klasyfikacyjnych z użyciem wypaczonej form średniej ważonej niezgodnych z prawem oświatowym (por. Szkoła barbarzyńców). Wiele badanych dokumentów szkolnych w internecie pokazuje nieprawidłowości z używaniem martwych wag i wag nieproporcjonalnie wysokich do ilości form i ocen.
6. Wiele szkół sankcjonuje nawyki nauczycieli związane z wstawianiem plusów, minusów a nawet podwójnych minusów (tzw. szyn), poszerzając skalę ocen.
7. W wielu szkołach zamiast ocen nauczyciele wstawiają zera – “0”, gdy uczeń jest nieobecny na sprawdzianie wiedzy, a następnie nie kasuje się ich i liczy do średniej, zaniżając oceny klasyfikacyjne.
8. Szkoły różnie (dowolnie) traktują oceny niedostateczne: w jednych kasuje się je, zastępując ocenami poprawionymi, w innych uśrednia się obie oceny – właściwą i poprawkową, a gdzie indziej zmienia się na wyższe wagi ocenom poprawkowym.
9. Funkcjonuje dowolność w ustalaniu widełek ocen uśrednionych określających oceny klasyfikacyjne końcowe, np. w jednych placówkach średnia ocena 1,5 jest traktowana jako “dopuszczający”, a w innych 1,6 czy 1,72, 1,9 daje promocję.
10. Funkcjonuje dowolność widełek ocen procentowych cząstkowych zamieniających punktację na oceny.

Powyżej przedstawione elementy obecnego systemu oceniania osiągnięć uczniów w większości nie poddają się weryfikacji nadzorowi pedagogicznemu. Zawęża się on zatem do stwierdzenia ilości ocen, nie bada rytmiczności, regularności ani zasadności momentów oceniania, form sprawdzania osiągnięć pod kątem trafności i miejsca realizacji treści programowych; nie jest w stanie określać problemów uczniów ani nauczycieli i ich diagnozować, tworząc raczej systemowy chaos.

W odniesieniu do oceny jakości prawnej podlegającej nadzorowi MEN system oceniania nie daje złudzeń, że w polskiej szkole obowiązuje jednolite prawo dla każdego ucznia. Co gorsza nie pozwala też ono na obserwację jakości dokonań w obrębie programów nauczania, ponieważ różnorodność stosowanych przez nauczycieli form sprawdzania osiągnięć uczniów nie jest w żadnym razie powtarzalna i jednolita nawet w obrębie jednego przedmiotu tej samej szkoły a co dopiero kraju.

Istniejąca dowolność oceniania osiągnięć uczniów bywa lub powinna być postrzegana jako:

1. Łamanie prawa uczniów (prawa obywatelskiego) do równego traktowania niezależnie od miejsca zamieszkania i placówki, do której chodzą, a także nauczyciela, z jakim mają zajęcia. Widać to szczególnie w momencie zmiany szkoły, np. oceny ucznia zdolnego tracą wagi nadane im w poprzedniej szkole a ucznia słabego skazują na powtarzanie klasy, podczas gdy w szkole poprzedniej uzyskałby promocję lub odwrotnie: uczniowie dorośli celowo zmieniają szkoły, aby “obniżyć loty”.
2. Brak autorytetu oceniania (szkoły) i związana z tym poczucie niesprawiedliwości, nierówności wymagań, jakie się z nimi wiążą. Widać to podczas promowania najlepszych uczniów zdobywających średnią 4,75 i świadectwa z wyróżnieniem. Często zależą one od szkoły i spolegliwości oceniania, od nauczycieli a nie od faktycznego zaangażowania podopiecznych w proces edukacyjny i dydaktyczny.
3. Usankcjonowane prawnie tzw. “podcinanie skrzydeł” najmłodszym pokoleniom i skazywanie ich na brak sukcesów, czyli utratę motywacji do uczenia się i samorozwoju, a w konsekwencji do zapaści całego systemu nauczania w Polsce. Dowodem na to jest Raport NIK (2018), który pokazał ogromną ilość ocen dopuszczających z matematyki na świadectwach w latach 2015-2017; szczególnie martwi liczba 46% uczniów szkół średnich. Trudno powiedzieć czy faktycznie ta liczba oznacza słabość umysłów ścisłych, a na ile jest wynikiem zapaści systemu oceniania?
4. Wypaczenie etosu pracy nauczycieli i szkoły, których oceny z racji nieczytelnych zasad oceniania np. zaniżania osiągnięć uczniów, są także niskie lub w przypadku zawyżania nieproporcjonalnie wysokie – co weryfikują oceny z egzaminów zewnętrznych.

Przykłady wyjaśniające

Przykład 1. Uczniowie klasy 2a liceum mają w każdym półroczu średnio po 18 ocen cząstkowych  z języka polskiego a klasy 2b tylko po 5. Czy system nie powinien gwarantować wszystkim uczniom tego samego poziomu nauczania, wymagań i oceniania, zaangażowania w pracę nauczycieli?

Przykład 2. Uczniowie klasy 2a i 2b zdobywają po 3 oceny w półroczu z przedmiotów jednogodzinnych w tygodniu, ale nauczyciel klasy 2a stawia je tylko z kartkówek, nauczyciel klasy 2b  tylko ze sprawdzianów, mimo iż zapis w szkolnych WSO i PZO głosi: “W szkole stosuje się średnią ważoną o skali wag 1-8”. Łamanie prawa oświatowego polega na obowiązku wyjaśnienia uczniom na początku roku szkolnego wymagań i form sprawdzania osiągnięć, a więc nie jednej formy.

Przykład 3. Nauczyciele tego samego przedmiotu w klasie 2a i 2b liceum stawiają różne ilości ocen w półroczu. Pierwszy stara się, aby czynić to rytmicznie i regularnie, dając uczniom szanse na poprawianie ocen, oddaje ocenione i zrecenzowane prace najwyżej po trzech dniach roboczych, drugi odkłada sprawdzanie osiągnięć uczniów do czasów klasyfikacji, zaś prace ocenione potrafi oddać z poślizgiem kilku miesięcy.

W dokumentacji dostępnej na szkolnych stronach www znajdziemy różne zapisy i skale oceniania. Termin różne implikuje podejrzenie, iż skoro jest ich wiele, to nie wszystkie są zgodne z prawem, bo prawo jest jedno a interpretowanie go przez szkoły w wielu przypadkach wiąże się z błędami przekładającymi się na niepowodzenia szkolne uczniów.

Ideą reformy oceniania ma być zakończenie procesu systemowego upokarzania ucznia wobec przyzwyczajeń nauczyciela, które należy zgłębiać, aby “być zauważonym” i osiągać dobre oceny. Dodać należy, iż uczeń liceum lub technikum w pierwszej klasie ma do czynienia z 15-20 przedmiotami, więc też z taką ilością nowych nauczycieli, których nawyków nie zna.

Jakby cechą odrębną różnorodności funkcjonującego w szkole prawa w zakresie oceniania i klasyfikacji uczniów jest ambiwalencja środowiska wobec niego. Niestety w wielu przypadkach odstępstwa od wytycznych biorą się z braku zaufania do zapisów niespójnych, nielogicznych i często zagrażających interesom uczniów oraz szkole.

1. Poczucia wartościowej zmiany w traktowaniu przyszłości młodych pokoleń (skupiających wokół siebie najwięcej potrzeb) a zatem i przyszłości państwa. Reforma systemu oceniania ma dać milionom ludzi środowiska szkolnego: uczniom, rodzicom i dziadkom uczniów, nauczycielom, rodzinom nauczycieli, znajomym uczniów i ich rodzin z social mediów – poczucie udziału w sprawiedliwym procesie nauczania i oceniania.
2. Wychowywanie młodych pokoleń w przeświadczeniu i kulturze dojrzewania do przejmowania odpowiedzialności za własne postępy w nauce, a później w życiu prywatnym, zawodowym uczenie się samodyscypliny i odpowiedzialności za wspólne dobro, jakim jest przyszłość kraju. Reforma osiągnie to poprzez transparentność i informowanie o bieżących oraz przewidywanych ocenach ucznia, śródrocznej i końcowej, której jakość zależy wyłącznie od wysiłku ucznia.
3. Swoistej inwentaryzacji systemu oświaty. Po dwóch, trzech latach zastosowania reformy systemu oceniania będziemy mogli dokonać oceny: co tak naprawdę należy usprawniać dalej, aby młode pokolenia chętniej i łatwiej przyswajały sobie wiedzę określoną w programach nauczania? Jak rozbudowywać infrastrukturę szkolną i zaplecze dydaktyczne, aby poprawić jedne lub uwydatniać inne cele edukacyjne, a których należałoby się pozbyć?
4. Uwzględniając wyniki Raportu NIK, nie można ignorować fali “rozplenienia się zarazy ocen dopuszczających” z matematyki (lata 2015-2017). Nie tylko z tego przedmiotu nastąpił wyraźny regres lub zapaść jakościowa zaangażowania się uczniów w procesy edukacyjne. Po zastosowaniu jednorodnych form sprawdzania osiągnięć uczniów i spójnej metody oceniania będziemy w stanie wskazać, w których miejscach możliwości uczniów rozmijają się z oczekiwaniami celów edukacyjnych.
5. Zbudowania czytelnego i spójnego systemu reagowania na zmiany jakościowe zachodzące w szkole w obrębie nauczania. Uzyskamy to poprzez dostęp do wyników różnych form sprawdzania osiągnięć uczniów. Dla przykładu pracująca nad wspomnianym raportem NIK wystąpiła do szkół o podanie danych dotyczących ocen klasyfikacyjnych. Reforma pozwoli zwrócić się MEN do szkół wyrywkowo z prośbą* o podanie danych odnośnie jednego z wybranych sprawdzianów z matematyki, języka polskiego czy biologii, aby wyrywkowo badać stopień realizacji programów nauczania, prowadzić rankingi i przez to dopingować do ciężkiej pracy całe środowisko.
6. Zmian w postrzeganiu kosztów edukacji. Transparentność systemu oceniania doprowadzi do rewizji potrzeb i sensowności przeprowadzania np. egzaminów zewnętrznych w takiej formie i ilość jak do tej pory, zastąpienie ich testami online czy testami na wstępie prowadzonymi przez uczelnie wyższe albo rezygnacji z niektórych. Jeśli matura jest weryfikacją jakości nauczania na podstawie jednego sprawdzianu, to reforma pokaże tę jakość w oparciu o wszystkie sprawdziany, kartkówki czy odpowiedzi ustne, jakie zapisano w programie i wykonano w ciągu czterech, pięciu lat edukacji w szkole średniej przez wszystkich uczniów. W zasadzie niepotrzebnym się stanie matura ani Edukacyjna wartość dodana. System nauczania będzie sam się ewaluował.
7. Otwarcie szkoły na nowe atrakcyjne dla ucznia formy działań oparte na internecie. Dzienniki elektroniczne funkcjonujące online i jako aplikacje mobilne pozwoliły na to, aby reforma systemu oceniania stała się możliwa i dostępna dla wszystkich. Podobnie ułatwi ona dostęp do atrakcyjnych treści i metod nauczania. Dla przykładu internet zmienia pojmowanie i dostęp polskiej szkoły do konkursów wiedzy. Już można je organizować nie jako elitarne, ale ogólnokrajowe, aby propagować kształcenie w różnych formach, także jako proces ponadpokoleniowy i wykraczający poza szkołę. Dowodem na to jest formuła Edukacyjnych Wyzwań Medialnych (EWM – kochamjp.pl) pomyślanych jako metoda działań w obrębie edukacji a odpowiedzialnych także za dokształcanie starszych pokoleń Polaków. Powstała ona na potrzeby uczczenia setnej rocznicy odzyskania niepodległości Polski pod pięknym logo “Niepodległa”. W latach 2018-2020 zrealizowano dzięki temu konkursy o zasięgu ogólnopolskim dla wszystkich typów szkół zainteresowanych innowacjami. EWM to pomysł na szkołę opartą o media i internet XXI mogący w przyszłości zastąpić tradycyjne ocenianie i sprawdziany wiedzy.

* “Reforma pozwoli zwrócić się MEN do szkół z prośbą…” – MEN jako gospodarze systemu edukacji, pełniąc nadrzędny nadzór nad organizacją i jakością pracy szkół nie musiałoby zwracać się do szkół z prośbą jak NIK w latach 2015-2017, gdyby zakupiło wybrany przez siebie dziennik elektroniczny z zapleczem technicznym i zaleciło przejście szkół na stosowanie go w celu skutecznego prowadzenia nadzoru pedagogicznego. Możliwe byłoby wówczas dokonywanie oceny pracy szkół, grupy szkół o tym samym profilu, kierunków nauczania, a także poziomu edukacji w konkretnych miastach, powiatach, tworzenie rankingów szkół, w których np. przeprowadzono “wczoraj” kartkówkę z historii; mogłoby także kontrolować poziom realizowania podstawy programowej i w tej materii udostępniać wyniki kuratoriom i organom prowadzącym, zlecając im kontrolę szczegółową. Analiza oceniania to tak naprawdę obserwowanie ewaluacji nauczania na bieżąco, z czego w XXI wieku MEN nie powinno rezygnować.

Działania MEN w obrębie ulepszania oceniania i nadzoru pedagogicznego byłyby sygnałem do zmiany jakościowej całej polskiej edukacji, dodając prestiżu szkołom i wzmacniając etos pracy nauczycieli.

Odpowiedzi władz na moją propozycję wprowadzenia zmian w ocenianiu, czyli zrównaniu w całym kraju praw uczniów do rzetelnego i obiektywnego oceniania ich osiągnięć szkolnych.

Rzecznik Praw Dziecka

Mój komentarz: bardzo dziękuję za odpowiedź. Wierzę w to, że polscy uczniowie będą mogli w przyszłości być równo traktowani w każdej polskiej szkole.

Kancelaria Prezydenta RP

Mój komentarz: bardzo dziękuję, że Kancelaria znalazła czas dla mnie i być może eksperci Prezydenta zainteresują się prawami uczniów oraz reformą systemu oceniania szkolnego niezmiennego od 102. lat.

 Ministerstwo Edukacji Narodowej

Mój komentarz: bardzo dziękuję za odpowiedź. Uważam, że autonomia szkół w formułowaniu zasad oceniania niszczy edukację, “podcinając uczniom skrzydła” i rujnując etos pracy nauczyciela. W miejsce jednolitego prawa wprowadza różnorodność, co podważa zasadę równości uczniów wobec prawa. Wszyscy uczniowie posługujący się tym samym podręcznikiem w realizacji programu nauczania w Polsce powinni dostać od szkoły tyle samo różnorodnych szans na sukces, czyli na sprawdzenie swoich umiejętności i wiedzy, niezależnie od nauczyciela, z jakim mają zajęcia, miejsca zamieszkania, placówki. Dopiero wtedy będzie można mówić o równości uczniów wobec prawa. Jeśli mają je uzyskać kosztem utraty autonomii szkół w zakresie formułowania WSO, to tym lepiej dla całego systemu edukacji. Ustawa oświatowa z 1991 r.  jest niezgodna z prawem w zakresie wymuszania czy też narzucania nauczycielom obowiązku tworzenia prawa (szkolnego), a jak wiadomo kompetencje tworzenia prawa przynależą do prawników.

W związku z powyższym uczniowie mogą (są od wielu lat) być narażeni na bezprawie:

1. Stosowaniu “kosmicznych wag” jako formy zastraszania.
2. Spontanicznych (przypadkowych) metod sprawdzania osiągnięć.
3. Stosowania oceniania jako kary grupowej dla społeczności klasowych za zachowanie jednostek.
4. Szkoły samodzielnie określają średnią ocenę promujących.
5. Nauczyciele nie wyzbyli się nawyku wstawiania zer, ocen z plusami, minusami często niezgodnie z prawem i wliczania ich do średniej ważonej.

Dowolność formułowania zasad oceniania budzi poważne wątpliwości bez średniej ważonej, która to metoda niewłaściwie stosowana, wpłynie destrukcyjnie na rozwój dzieci i młodzieży, więc też na przyszłość kraju.

Skoro wszystkich uczniów obowiązuje ten sam program nauczania, to formy sprawdzania wiedzy i skale ocen też powinny być jednolite.

W latach 2015-2017 46% uczniów szkół średnich miało na świadectwach ocenę dopuszczającą z matematyki. Czyżby nie byli w stanie “ogarnąć” więcej niż 30% programu? Kłopot w tym, że tego nie jesteśmy dzisiaj w stanie ustalić. Masa szkół, czyli nauczycieli, stworzyła straszaki w postaci wziętych z kosmosu wag i nimi niczym batem uderzali w krnąbrnych uczniów. Nawet ci, którzy mieli piątki, po porażce na jednym, dwóch sprawdzianach, “pikowali z ocenami w dół” niczym “ptaki z podciętymi skrzydłami”…