Bolesław Leśmian to jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy XX wieku. Tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W jego utworach zauważymy silną inspirację epoką romantyzmu, między innymi poprzez poruszanie tematyki metafizycznej, nadprzyrodzonej, a także odrzucenie racjonalizmu na poczet uczuć.
Halina Poświatowska to słynna polska pisarka drugiej połowy XX wieku. Tematyka jej wierszy często krąży między poszukiwaniem miłości, a śmiercią. Być może miała na to wpływ choroba serca poetki, która budziła w jej głowie refleksje na temat kochania i przemijania, co następnie przelewała na papier. Większość życia spędziła w szpitalach i sanatoriach, gdzie spotkała swoją miłość.
Wisława Szymborska jest jedną z najwybitniejszych polskich poetek. Zdobyła literacką Nagrodę Nobla i wiele innych prestiżowych nagród. Jej wiersze są przystępne językowo, a zarazem niezwykle twórcze i inspirujące. Dotykają głównie tematyki ludzkiej egzystencji, przemijania, zjawisk dotyczących każdego z nas. Sięgała po tematykę bliską sercu i związaną z ludzką naturą. Wiersz Wisławy Szymborskiej „Życie na poczekaniu” pochodzi z tomu „Wielka liczba” z 1976 r.
Czesław Miłosz to jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. Był zdobywcą literackiej Nagrody Nobla i wielu innych prestiżowych nagród. Nie sposób zamknąć go w jednej formie, czy tematyce poetyckiej, ponieważ tworzył przez około 70 lat swojego życia, przez co jego twórczość ewoluowała i zmieniała się wraz z doświadczeniami i wrażliwością autora.
Samotność czasem dotyka każdego. Mimo prawie siedmiu miliardów ludzi na tej planecie jest jednym z najbardziej ludzkich stanów egzystencji. Można być samotnym pośród tłumów, cierpieć wyobcowanie w gronie kochającej rodziny.
Przeszłość jest czymś, co bardzo często kształtuje człowieka. Przebyte wydarzenia mają bowiem na niego ogromny wpływ i sprawiają, że przyjmuje on konkretne postawy w swoim życiu, podejmuje kolejne decyzje czy też wyznaje określone wartości. Miejscem, w którym kryje się przeszłość i wspomnienia o niej, jest pamięć.
Społeczeństwo w dużej mierze opiera się o przyjęte wcześniej założenia i normy moralne, do których powinni stosować się wszyscy jego członkowie. W ten sposób codzienne życie porządkują jasne zasady, wszystko ma swoje granice i ludzie wiedzą, jak się w ich obrębie poruszać. Wraz ze zmianą czasów i rozwojem ludzkości pewne normy społeczne stają się jednak przestarzałe i konieczna jest ich aktualizacja lub wręcz zniesienie ich.
Pod pojęciem propagandy kryje się celowe działanie polegające na rozprowadzaniu i kształtowaniu określonych poglądów oraz zachowania całego społeczeństwa. W ten sposób władza sprawia, że obywatele mają zacząć wierzyć w określone idee i dochowywać im wierność. Propaganda to zatem narzędzie zmiany rzeczywistości i przez to jest kojarzona jednoznacznie negatywnie – ze środkiem przymusu, fałszowaniem obrazu świata i ograniczaniem wolności obywateli.
Poświęcenie definiowane jest jako rezygnacja z czegoś na rzecz dobra drugiej osoby. Poświęcenie jest również czymś, co dotyka każdego człowieka w ciągu jego życia. Może dotyczyć rzeczy małych i błahych, na przykład poświęcenia się, by oszczędzić pieniądze na wymarzoną rzecz.
Relacje międzyludzkie to jeden z najważniejszych aspektów życia każdej osoby. W dużej mierze są one jednak zależne od warunków, w jakich dane jest żyć człowiekowi. Jeśli są one dobre, spokojne i bezpieczne, to człowiek może swobodnie zawierać relacje międzyludzkie, pielęgnować je i budować na zaufaniu.
Otoczenie człowieka to coś, co potrafi go pod wieloma względami kształtować. Ma to miejsce między innymi ze względu na wywieraną przez nie presję. Bezpośrednie otoczenie danej osoby może ją zmusić do podjęcia danych decyzji, dopasowania się do innych, zmiany zachowania czy priorytetów, a wszystko to na przykład ze względu na jej strach przed odrzuceniem, brak asertywności, chęć dopasowania się i wiele innych czynników.
Tadeusz Różewicz to polski literat przełomu XX i XXI wieku. Przeżył II wojnę światową, która wywarła ogromny wpływ na jego twórczość, co dostrzegamy między innymi w utworze „W środku życia”. Niejednokrotnie odnosił się również do zagubienia jednostki i kryzysu tożsamości w powojennym świecie. Różewicz należał do Pokolenia Kolumbów, czyli grupy poetów, których okres młodości i wkraczania w dorosłość przypadł na II wojnę światową.