Jedną z ważnych postaci z drugiego planu, które pojawiają się w dramacie Juliusza Słowackiego pod tytułem „Balladyna” jest Grabiec. Jest on synem miejscowego kościelnego i jest kochankiem Balladyny. Grabiec jest prostym mężczyzną, który symbolizuje w dramacie chęć prostego życia bez zmartwień i obowiązków.
Jedną z pobocznych postaci z dramatu romantycznego „Balladyna” autorstwa Juliusza Słowackiego jest matka głównej bohaterki, znana jako Wdowa. To postać tragiczna, która zostaje ciężko doświadczona przez los, a mimo to wciąż poświęca się dla swojej ukochanej córki, która nie potrafi docenić tego, co matka codziennie czyniła, by jej życie stało się lepsze.
W „Balladynie” Juliusza Słowackiego czytelnik poznaje okrutną historię głównej i tytułowej bohaterki, która dążyła do zdobycia władzy za wszelką cenę. Jej starania i intrygi doprowadziły do śmierci wielu postaci z dalszego planu, które albo jej przeszkadzały albo zostały przez nią bezwzględnie wykorzystane. Takim bohaterem jest kochanek Balladyny, rycerz Fon Kostryn.
W swoim słynnym dramacie romantycznym zatytułowanym „Balladyna” Juliusz Słowacki wykreował wiele postaci pobocznych, które mają znaczący wpływ na losy głównej i tytułowej bohaterki. Jedną z nich jest możny rycerz Kirkor, który pewnego dnia przybywa do chaty ubogiej wdowy i postanawia pojąć za żonę jedną z jej córek.
Romantyczny dramat Juliusza Słowackiego, czyli “Balladyna”, opowiada o drodze do zdobycia władzy przez bezwzględną główną bohaterkę, tytułową Balladynę. Często bezwzględnie pozbywała się ona postaci z dalszego planu, które mogły zagrozić jej przedsięwzięciu. Jedną z takich bohaterek była jej młodsza siostra, czyli Alina.
Zbigniew Herbert to jeden z najpopularniejszych polskich literatów, który tworzył w drugiej połowie XX wieku. W swych utworach często inspirował się mitologią, poruszał różne poglądy, nurty filozoficzne, kwestie historyczne i religijne. Tak jest też w przypadku wiersza „U wrót doliny”, wydanego w tomiku „Hermes, pies i gwiazda” z 1957 r.
Czesław Miłosz to wybitny polski literat XX wieku, laureat Nagrody Nobla z 1980 roku. Jednym ze stworzonych przez niego utworów, jest wiersz” Ojciec objaśnia”, wydany w cyklu „Świat. Poema naiwne”, który ukazał się w 1945 roku, kilka z utworów cyklu, autor poświęcił swojemu ojcu Aleksandrowi Miłoszowi.
Bolesław Leśmian jest jednym z najpopularniejszych poetów XX wieku. Tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego. „Żołnierz” to utwór, który pojawił się w zbiorze „Łąka” z 1920 roku i jest częścią cyklu „Pieśni kalekujące”. Przedstawia losy kalekiego żołnierza, którego po powrocie do domu, zamiast chwały i szacunku, spotyka odrzucenie.
Tam gdzie jest wina, musi być też i kara. Jest to prawda znana w praktycznie w każdej kulturze. Każda z nich pewne czyny określa jako niewłaściwe i stosuje wobec nich ustalone wcześniej kary. Jest to oczywiste, podobnie jak fakt, że zawsze pewna grupa osób będzie próbowała kary za swoje czyny uniknąć.
Jedną z najważniejszych osób w życiu każdego człowieka jest jego matka. Towarzyszy ona każdemu od pierwszych chwil jego życia, opiekuje się nim i troszczy się o swoje dziecko już do końca swojego życia. Zdarza się też jednak tak, że relacja z matką wygląda zupełnie inaczej i nie jest dla danej osoby źródłem siły, tylko cierpienia.
Jednym z najstarszych motywów w literaturze, który towarzyszy ludzkości od zawsze, jest popełniona zbrodnia i związana z nią kara. Każda kultura inaczej definiuje to, co uważa za zbrodnię i za karę, jednak konieczność poniesienia konsekwencji swoich czynów jest obecna chyba w każdej z nich.
Każdy wybór ma swoje konsekwencje, o czym przekonują się w pewnym momencie swojego życia wszyscy. Czasami są to konsekwencje dobre, a czasami potrafią złamać człowieka i zniszczyć jego życie. Zdarza się, że człowiek podejmuje daną decyzję, będąc w pełni świadomym, co go czeka, a innym razem pozornie błahe wybory przynoszą ze sobą skutki, których nikt nie był w stanie sobie wyobrazić.