Anna Świrszczyńska

Anna Świrszczyńska przyszła na świat w Warszawie, 7 lutego 1909 roku. Dzisiaj znana jest jako polska poetka, prozaik i dramatopisarz. Od najmłodszych lat związana była ze sztuką – jej ojciec, Jan, był malarzem i rzeźbiarzem. Bardzo dużą wagę przyłożono także do jej edukacji, dzięki czemu poetka w 1927 roku zdała maturę i rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Anna Świrszczyńska zaczęła podejmować wtedy pierwsze próby literackie. Jej wiersze publikowane były w takich czasopismach jak „Płomyk” czy „Wiadomości Literackie”. W 1936 została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i rozpoczęła tworzenie utworów dla dzieci. W tym samym roku ukazała się jej pierwsza książka „Wiersze i proza”. Do wybuchu II wojny światowej była redaktorką „Małego Płomyczka” i publikowała swoje prace w „Płomyku”, „Płomyczku”, „Kurierze Warszawskim Dzieciom” i oczywiście w „Małym Płomyczku”. Podczas okupacji żyła w stolicy podejmując się różnych prac dorywczych, nie rezygnując przy tym z pisania wierszy i dramatów.

Anna Świrszczyńska wzięła udział w powstaniu warszawskim, a po jego upadku wyjechała najpierw do Sochaczewa, a ostatecznie – do Krakowa. Rozwinęła tam swoją karierę literacką, pracując m. in. w „Dzienniku Polskim” i „Tygodniku Powszechnym”, była także kierownikiem literackim Państwowego Teatru Młodego Widza w Krakowie. W kolejnych latach, od 1951 r. zajmowała się wyłącznie tworzeniem własnego dorobku. Anna Świrszczyńska poruszała w swoich utworach szeroką tematykę, skupiając się zwłaszcza na motywie kobiety i bajkach dla dzieci. Do jej dzieł należą m. in. takie prace jak: „Jestem baba” (1972), „Budowałam barykadę” (1974), „Szczęśliwa jak psi ogon” (1978), „Jak myszy zjadły Popiela” (1963), „Pan Twardowski i inne opowieści” (1984). Anna Świrszczyńska zmarła 30 września 1984 r. w Krakowie, gdzie została pochowana na Cmentarzu Rakowickim.