Spacerowałam sobie spokojnie ulicami miasta, gdy nagle w tłumie anonimowych ludzi mignęła mi twarz jakby trochę znajoma i mój wzrok skupił się na jednej osobie stojącej obok przejścia dla pieszych. Przez chwilę gorączkowo zastanawiałam się, kto to może być, czy powinnam podejść, powiedzieć “Dzień dobry” i rozpocząć niezobowiązującą konwersację.
Wśród ludzi wciąż od nowa gorzeje dyskusja, co w życiu jest ważniejsze – wartości duchowe, czy może jednak dobra materialne? Każda ze stron wysuwa swoje argumenty i próbuje odkryć, co tak naprawdę przynosi człowiekowi szczęście w codziennej egzystencji.
Oczywistym jest, że ludzkość dotarła do miejsca, w którym znajduje się obecnie i rozwinęła się do tego stopnia dzięki szeroko pojętemu postępowi. Aby to osiągnąć potrzebni byli ludzie różnego rodzaju – wizjonerzy i marzyciele, którzy nie bali się śnić o innym, lepszym jutrze oraz osoby, które czynem dały tym marzeniom fizyczną formę tchnęły w nie życie.
Nie ma chyba na świecie człowieka, który pozbawiony jest marzeń – czasami wiedzą o nich wszyscy jego bliscy, czasami przechowywane są w skrytości ducha i nigdy nie wydostają się stamtąd na świat, trwają jednak i często są ucieczka przed trudną rzeczywistością.
Juliusz Słowacki to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli epoki romantyzmu, tuż obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego. Jednym z jego najważniejszych dzieł jest “Kordian”, który powstał w roku 1834, wydany został w Paryżu i wciąż znajduje się w kanonie obowiązkowych dzieł literatury polskiej, które powinien znać każdy.
Od zarania świata wiadomym jest, że młodzi buntują się przeciwko zasadom ustalonym przez starszych, kwestionują je, podważają i próbują wprowadzić własne porządki. Zdaje się być to nieomal wpisane w cykl natury, tak samo jak dojrzewanie i owocowanie roślin czy zmiana pór roku.
Bunt kojarzy się przede wszystkim z nieposłuszeństwem, ze sprzeciwem młodych przeciwko starszym i przeciwko zastanemu porządkowi świata. Wywołuje także skojarzenia z konfliktami zbrojnymi i buntem przeciwko ciemiężycielowi, gdy do walki staje naród lub grupa społeczna, jak miało to miejsce w starożytnym Rzymie, gdy wybuchło powstanie pod wodzą Spartakusa.
Jest takie słowo, które u każdego człowieka powinno wywoływać tylko pozytywne emocje i dawać mu poczucie bezpieczeństwa – to dom. Do domu człowiek wraca z podróży, z pracy, to tam chroni się, gdy świat zaczyna się robić trochę zbyt trudny i tam spędza czas ze swoimi najbliższymi.
Człowiek od zawsze otoczony był przez przyrodę, żył wraz z nią i czerpał z bogactw, jakie ona oferuje. W literaturze często pojawia się przyroda, która pełni wiele ważnych funkcji i właściwie czasami staje się kolejnym bohaterem tekstu kultury – książki, filmu, serialu czy obrazu.
Od zawsze ludzkość kreowała w swoim życiu specjalne obyczaj, tradycje i kodeksy, według których starała się zachowywać i nadawała im znaczenie. Trwają one w społeczeństwie z pokolenia na pokolenie, powtarzane i utrwalane przez kolejne osoby, które często nawet nie zdają sobie sprawy, skąd wziął się dany obyczaj i czemu tak właściwie służył.
Ludzkie losy od wieków splatają się i rozgrywają na najdziwniejsze sposoby, a człowiek od zawsze stawia przed sobą pytanie – czy to jego wolna wola ma większy wpływ na jego los, czy może jakieś potężne, niezależne siły?
Chyba każdy człowiek doświadczył w swoim życiu tego przejmującego uczucia, jakim jest tęsknota – za domem, za bliskimi, za krajem rodzinnym czy nawet za ukochanym zwierzęciem. Kojarzy się ona ze smutkiem, z przykrymi uczuciami, których doświadcza się, gdy jest się oddzielonym od rzeczy ważnych i bliskich.