Aleksander Kamiński jest autorem powieści „Kamienie na szaniec”, w której opisano losy trzech młodych chłopców – Rudego, Alka i Zośki, których pierwsze lata dorosłości przypadły na czas wybuchu II wojny światowej. Opowiedziana przez Kamińskiego historia oparta jest o faktyczne wydarzenia, bohaterowie bowiem żyli naprawdę. Powieść oparto o relację spisaną przez Zośkę. Chłopcy wspólnie walczyli w czasie wojny o wolność ojczyzny. Każdy z nich cechował się jednak indywidualnym charakterem i upodobaniami.
Jan Bytnar, zwany Rudym ze względu na kolor włosów i piegowatą twarz, był młodzieńcem, którego szczególnie interesowały kwestie techniczne i na tym polu rozwijał swoje umiejętności. Nie miał imponującej sylwetki, ale jego wynalazki i liczne talenty sprawiały, że świetnie odnajdywał się wśród rówieśników. Rudy był raczej nieśmiały i nie znajdował się w samym centrum towarzystwa. Wywodził się z rodziny z chłopskimi korzeniami, a jego ojciec był w niej pierwszą osobą, która zdobyła wykształcenie. Rudy był inteligentny i ambitny, ale nie był jednak zdecydowany odnośnie tego, jak ma się potoczyć jego kariera. W czasie przesłuchania gestapo wykazał się wielką siłą woli i nieugiętym charakterem, ponieważ nie zdradził okupantom żadnych informacji. Był niezwykle honorowy i zdeterminowany.
Alek Dawidowski był typem charyzmatycznego przywódcy. Odznaczał się wyjątkowo serdecznym i pogodnym podejściem do świata oraz ludzi. Nad sport przekładał rozrywki typu kino, ale mimo to odznaczał się wysportowaną sylwetką. Alek był lubiany w towarzystwie i łatwo nawiązywał znajomości z rówieśnikami. Jego ojciec był kierownikiem fabryki, Alek pochodził więc z dobrze sytuowanej rodziny, a jego rodzicom zależało na tym, by zdobył odpowiednie wykształcenie. Jego talenty przywódcze sprawiały, że dowodził wieloma akcjami, które zakończyły się sukcesem. Alek był także bardzo obowiązkowym człowiekiem – równocześnie edukował się, angażował w akcje patriotyczne, pracował i znajdował czas dla narzeczonej i przyjaciół. Swoje życie poświęcił w czasie akcji pod Arsenałem, by ratować swojego przyjaciela, Rudego, uwięzionego przez gestapo. Chłopcy zmarli tego samego dnia. W czasie akcji Alek już po zranieniu wciąż walczył i rzucał granatami w niemieckich żołnierzy.
Zośka, czyli Tadeusz Zawadzki, wyróżniał się bardzo delikatną urodą, od której wzięło się jego przezwisko. W szkole nie zdobywał idealnych stopni, ale odznaczał się bardzo szeroką wiedzą ogólną. Pochodził z inteligenckiej rodziny, jego ojciec był profesorem, a matka angażowała się w sprawy społeczne. Podobnie jak Alek był doskonałym przywódcą i cechował się ogromną, wewnętrzną dyscypliną. Zośka nie próbował gromadzić wokół siebie dużej grupy znajomych, ale jego urok i serdeczny charakter zjednywały mu ludzi wokół niego. Walczył z własnymi lękami – bał się wody, a mimo to stał się doskonałym pływakiem. Bardzo przeżył śmierć swoich przyjaciół po akcji pod Arsenałem. Mimo to brał udział w kolejnych działaniach i ostatecznie poległ w czasie zdobywania niemieckiego posterunku.
Chłopcy bardzo różnili się od siebie, ale łączyło ich wiele – między innymi miłość do ojczyzny, patriotyzm i gotowość do poświęcenia się w imię większej idei oraz wyznawanych wartości, za które ostatecznie wszyscy oddali życie.