Bolesław Leśmian to polski poeta żydowskiego, który uchodzi za czołowego przedstawiciela epoki literackiego dwudziestolecia międzywojennego. Uznawany jest za najoryginalniejszą i najbardziej skrajną indywidualność polskiej literatury XX wieku.
Utwór Bolesława Leśmiana Szewczyk pochodzi z tomu „Łąka” wydanego w 1920 roku. Poeta ten jest czołowym przedstawicielem poetów epoki Dwudziestolecia Międzywojennego. Często uznawany jest za niezwykle oryginalną, nowatorską oraz kontrowersyjną postać XX wieku.
Wiersz Bolesława Leśmiana „Szczęście” wszedł w skład tomiku „Dziejba leśna”, opracowanego przez Alfreda Toma, gdyż poeta nie zdążył już tego uczynić.
Bodaj żaden z wierszy wielkiego poety, Bolesława Leśmiana, nie jest łatwy w interpretacji. Liczne nawiązania do ludowości, surrealistyczny klimat, zestawianie naiwności z ludzkim okrucieństwem i erotyki z panteonem nadnaturalnych istot sprawiają nawet najznamienitszym badaczom duże trudności w tym zakresie. Ale można się przynajmniej pokusić o wskazanie środków literackich, których poeta użył w tekście. I z nieskończonej liczby leśmianowskich interpretacji wybranie przynajmniej kilku najbardziej prawdopodobnych.
Wiersz „Poeta” autorstwa Bolesława Leśmiana pochodzi z wydanego w 1936 roku tomiku poezji „Napój cienisty”, poświęconemu tematyce religii oraz śmierci. Utwór porusza kwestię roli artysty wśród społeczeństwa oraz znaczenia samej sztuki. W bardzo pesymistyczny sposób ukazuje ogromną przepaść między życiem duchowym, niematerialnym a zwykłą codziennością i jej przyziemnymi problemami.