Rozstania bywają różne. Mogą być dobre albo złe. Szczęśliwe albo nie. Skrajnie przeciwne. Taka sytuacja jest też w dwóch analizowanych wierszach- Odjeździe B. Leśmiana i J. Przybosia. Utwory z pozoru tylko podobne, bo mają taki sam tytuł, różnią się prawie wszystkim. Od języka, przez formę aż do charakteru refleksji. Wspólny jest tylko temat utworu- sytuacja opuszczenia przez podmiot bliską osobę.
Bolesław Leśmian był jednym z czołowych przedstawicieli dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Jego utwory bardzo często dotykały świata metafizycznego, duchowego. Przejawiał w nich zainteresowanie psychologią i filozofią. Kojarzymy go dziś z neologizmami, nazwanymi od jego nazwiska „leśmianizmami” i z barwnymi erotykami.
Bolesław Leśmian to jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy XX wieku. Tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W jego utworach zauważymy silną inspirację epoką romantyzmu, między innymi poprzez poruszanie tematyki metafizycznej, nadprzyrodzonej, a także odrzucenie racjonalizmu na poczet uczuć.
Przyroda od zawsze odgrywała niebagatelną rolę w ludzkim życiu, żywiła bowiem od zawsze całe społeczności, dostarczała niezbędnych surowców, pozwalała znajdować schronienie, czy nawet poprzez swoje piękno była inspiracją dla artystów. Nie sposób zatem przecenić jej wpływu na ludzkość i tego, jak istotna jest jej obecność w sztuce.
Bolesław Leśmian to jeden z czołowych przedstawicieli pisarzy dwudziestolecia międzywojennego. Dziś kojarzymy go przede wszystkim z oryginalnością, nietuzinkowością, wprowadzeniem do literatury własnych neologizmów, zwanych leśmianizmami, a także z tworzeniem nowego typu ballady, erotyków, a nawet baśni.
Jednym z najważniejszych motywów literackich, który pojawia się od początku istnienia literatury, jest motyw przyrody. Natura jest ważnym aspektem ludzkiego życia – dostarcza człowiekowi pożywienia, uspokaja go i wycisza, kontakt z naturą dostarcza też wrażeń estetycznych. Przyroda w dziełach literackich często nie jest tylko dekoracją, na tle której rozgrywa się fabuła.
Bolesław Leśmian jest jednym z najpopularniejszych poetów XX wieku. Tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego. „Żołnierz” to utwór, który pojawił się w zbiorze „Łąka” z 1920 roku i jest częścią cyklu „Pieśni kalekujące”. Przedstawia losy kalekiego żołnierza, którego po powrocie do domu, zamiast chwały i szacunku, spotyka odrzucenie.
Bolesław Leśmian to jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. Oprócz poezji, pisał także prozę, czy dramaty. Często odwoływał się do natury, folkloru, czy przemyśleń filozoficznych. „Rok nieistnienia” jest utworem zawartym w tomie wierszy „Łąka”, wydanym w 1920 roku.
„W malinowym chruśniaku” to utwór Bolesława Leśmiana, który został opublikowany w 1920 roku w zbiorze „Łąka”. Rozpoczyna on cykl erotyków, noszących ten sam tytuł. Opowiada o miłości i spotkaniu dwojga kochanków wśród piękna przyrody, która nie jest świadkiem, ale także jedną ze stron, biorących udział w sytuacji lirycznej.
Bolesław Leśmian to poeta kojarzony z Młodą Polską, tworzył także w dwudziestoleciu międzywojennym. Leśmian już za życia zyskał uznanie, a po śmierci uznano go wręcz za geniusza. Jego utwory były mocno zanurzone w naturze, w filozofii, pełne refleksji i namysłu.
Bolesław Leśmian to młodopolski poeta, który chętnie posługiwał się zmodernizowaną wersją ballady, a jednymi z głównych tematów jego twórczości były uczucia i natura.
Bolesław Leśmian to czołowy przedstawiciel literackiej epoki dwudziestolecia międzywojennego, poeta, prozaik, a ponadto krytyk muzyczny. Często uznawany jest za najoryginalniejszą i najbardziej skrajną indywidualność literacką XX wieku.