Daniel Naborowski

Wiersz Daniela Naborowskiego „Cnota grunt wszystkiemu” ukazuje typowe poglądy epoki baroku, łączy je jednak z renesansowymi wartościami, które z pozoru można by uznać za całkowicie sprzeczne ze sobą.

Wiersz Daniela Naborowskiego „Na toż” doskonale wpisuje się w nurt poezji barokowej. Poeta porusza w utworze tematykę przemijania i śmierci, charakterystycznej dla literatury tej epoki. Przestrzega w tonie moralizatorskim przed nadmiernym skupieniem na doczesności i sferze materialnej. Podkreśla, jak krucha i ulotna jest ludzka egzystencja.

Wiersz Daniela Naborowskiego „Róża” mówi o kruchości życia. Posługuje się symbolem róży, popularnym w sztuce od czasów antycznych, ukazuje ulotność chwili ludzkiej egzystencji. Utwór został zadedykowany mecenasowi poety Krzysztofowi Radziwiłłowi z okazji świąt Bożego Narodzenia jako wyraz podziękowania i szacunku wobec niego.

Wiersz Daniela Naborowskiego „Na oczy królewny angielskiej, która była za Fryderykiem, falgrafem reńskim, obranym królem czeskim” jest pamiątką po wizycie poety na dworze angielskim w roku 1609. Poświęca utwór oczom królewny, którą jest tutaj Elżbieta Stuart, córka Jakuba I i żona Fryderyka V. Była znana na dworze z ponadprzeciętnej urody. Poeta stosuje przerost formy nad treścią, by w licznych metaforach i porównaniach ukazać piękno kobiety. Utwór doskonale ukazuje cechy charakterystyczne barokowej poezji.

Wiersz czołowego reprezentanta polskiego baroku Daniela Naborowskiego pt. „Marność” ukazuje ulotność i błahość ludzkiego życia. Utwór wpisuje się w konwencje fraszki, spopularyzowanej przez Jana Kochanowskiego w poprzedniej epoce, odrodzeniu. Mimo zastosowania harmonijnej i klasycznej formy światopogląd umieszczony w liryku wpisuje się w nurt epoki.

Wiersz „Krótkość żywota” jest jednym z najbardziej znanych utworów Daniela Naborowskiego. Już w tytule widać barokową tendencję poruszania motywów metafizycznych, związanych z przemijaniem życia doczesnego. Upływ czasu zostaje wyolbrzymiony do granic możliwości, przez co ludzkie życie poeta sprowadza do krótkiej, nic nieznaczącej chwili.