Konstanty Ildefons Gałczyński to niezwykle ważna postać poezji polskiej XX wieku. Choć kojarzymy go głównie z utworami żartobliwymi, groteskowymi, to nie możemy zapominać, że nawet w niewoli nie odłożył pióra na bok, tworząc między innymi „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”. W swych utworach przejawiał także odczucia dekadenckie i inspirację poezją Skamandrytów.
Westerplatte to półwysep należący do Gdańska. Znajdowała się tam Wojskowa Składnica Transportowa (WST). 1 września 1939 roku, o godzinie 4;45, niemiecki pancernik „Schleswig-Holstein” rozpoczął ostrzał Westerplatte – wybuchła II wojna światowa. Spodziewano się, że oblężenie potrwa zaledwie kilka godzin, jednak mimo przeważających sił wroga Polacy bronili się aż siedem dni. Westerplatte stało się symbolem bohaterstwa i patriotyzmu.
Konstanty Ildefons Gałczyński był poetą tworzącym w czasach współczesnych, który zasłynął oryginalnością, kontrastami oraz niezależnością. Jest autorem wielu wierszy, często poszytych humorem, które interpretowane były później przez innych artystów, np. Kryzys w branży szarlatanów. Utwór ten, będący satyrą na temat różnorodnych transformacji kulturalnych, został po raz pierwszy opublikowany w roku 1935, w czasopiśmie Środki Literackie.
Konstanty Ildefons Gałczyński był polskim reprezentantem literatury współczesnej, piszącym okresie międzywojennym. Tworzył charakterystyczne wiersze, które umiejętnie łączyły kontrastowe motywy, był także znany ze stworzenia Teatrzyku Zielona Gęś. Unikał jednak wiązania się z jakąkolwiek grupą. Jego dzieła stały się inspiracją dla wielu artystów wykonujących muzykę rozrywkową. Również omawiany utwór, Serwus madonna, doczekał się wielu wokalnych interpretacji.
