Wierszy o zimie jest całkiem sporo. To pora roku, kojarząca się ze śmiercią natury, ze śniegiem i mrozem, lecz także ze świętami Bożego Narodzenia. Warto czytać wiersze o zimie, by odpowiednio nastroić się do tego okresu. Jakie wiersze poetów i poetek dotyczące zimy warto znać? Przekonajmy się.
Konopnicka
Maria Konopnicka (1842-1910) jest autorką bardzo znanych wierszyków o zimie. Jednym z nich jest „Zła zima”. Wierszyk ten jest rytmiczny, idealnie nadaje się jako ćwiczenie pamięciowe dla dzieci. Opowiada on o niedogodnościach, jakie serwuje nam tytułowa pora roku. Jednak zbiorowemu podmiotowi lirycznemu zima wcale niestraszna.
Inny wiersz Konopnickiej o tej porze roku nosi prosty tytuł „Zima”. Zima jest tu przedstawiona jako królowa, ma swoje berło, płaszcz, z którego lecą złote gwiazdy, a na czole ma księżycowe koło. Tam, gdzie się zjawi, zamarzają rzeki. Kwiaty i trawy martwią się: „Co się z nami stanie!”.
„Zmarzlak” to również wiersz o tematyce zimowej. Opowiada on o osobie, które nie przepada za zimnem. Podmiot liryczny nawołuje, by stanęła ona do pracy „jak junacy” i zaczęła śpiewać piosenki.
Wierzyński
Kazimierz Wierzyński (1894-1969) napisał wiersz „Zima zakopiańska”. Jest to piękny opis tatrzańskiego krajobrazu zimowego. Zostają opisane góry na tle księżyca. Świat zimowy u Wierzyńskiego kusi przygodą, jest to świat na tyle niezwykły i magiczny, że podmiot liryczny określa go następująco: „Świat dla kochanków i świat dla poetów.”.
Kochanowski
Jan Kochanowski (1530-1584) ukazał zimę w utworze „Pieśń XIV”. Początek wiersza jest opisem krajobrazu zimowego: ośnieżone góry, wiatr, zamarznięte jeziora, brak ptaków. Zimą towarzyszy człowiekowi niepokój o dalszy los, przewidywanie jakiegoś końca. Wiersz kończy się pesymistyczna refleksją: jeleniom wyrastają nowe rogi, w naturze więc rzeczy odradzają się, jednak człowiekowi nie jest wrócone to, co stracił – dobra młodość mija, a to, co minęło, jest nie do wskrzeszenia.
Gaszyński
Konstanty Gaszyński (1809-1866) jest autorem wiersza „Zima”. Pierwsza część sonetu opisuje nadejście zimy: wszystko pokrywa się śniegiem, panuje ponurość, ciemność, nie ma kwiatów ani ptaków. To zbieżne jest z odczuciami podmiotu lirycznego. Podmiot ów wyznaje: „I w mojem sercu także zeschły róże lata, / Smutek zaciemnił chmurą myśli mych lazury —”. Jedyną nadzieje podmiot widzi w nadejściu wiosny – mimo panowania zimy, ma on już nadzieję na jej przyjście. Nastanie pora słońca i błękitnego nieba, kwiaty znów będą kwitnąć, a ptaki śpiewać – być może będzie to oznaczało, że serce podmiotu lirycznego znowu zapłonie.
Kraszewski
Józef Ignacy Kraszewski (1812-1887) napisał wiersz „Zima”. W pierwszej części wiersza opisany został krajobraz zimowy: szarość, śnieg, „obumarłe drzewa”. Jednak jest przepowiedziane nadejście wiosny, pory ożywczej, podczas której wszystko „zielenią zapłonie”. Druga część wiersza poświęcona jest natomiast przyjęciu podmiotu lirycznego na gościnny ląd, gdzie panuje „wieczysta wiosna”.
Jarosz
Kilka wierszy Łukasza Jarosza (1978) utrzymanych jest w klimacie zimowym. W utworze „Górne światło II” mamy przedstawiony „autobus przewrócony przez wiatr i śnieżycę”. Pora zimowa ma tu posmak żegnania się, odchodzenia.
Również w wierszu „Krach” występuje zima. Tu śmierć, miłość i zima splatają się w jeden wiersz.
W krótkim utworze „Outro” opisany zostaje zimowy krajobraz. Tutaj „zima / mrozi skrzydła”.
W utworach Jarosza zima nie znajduje się na pierwszym planie, jednak jest ważnym tłem, zarysowującym atmosferę wierszy.
Podsumowanie
Wiersze o zimie są niesamowicie różnorodne. Nieraz z zimowym krajobrazem wiąże się melancholia, pewna tęsknota za ciepłymi porami, a także za większym ciepłem w sercu. Wiersze o zimie bywają też beztroskie, przepełnione zabawą – chodzi tutaj o utwory dla dzieci. Zima to także piękno krajobrazów, zwłaszcza tych górskich. Można znaleźć w wierszach o zimie pamięć o jesieni, a także oczekiwanie wiosny – wiosny, która ma odmienić wszystko, nadać życiu nowe barwy. Bez wątpienia warto zatopić się w wierszach o zimie – przyjemnie jest usiąść przy ciepłej herbatce i sięgnąć po znakomitych polskich poetów.