Sentencja Terencjusza „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” pochodzi ze starożytności, jednak dopiero w renesansie zyskała uznanie. Powrót do antropocentryzmu i zainteresowania człowiekiem w każdym aspekcie jego istnienia sprawiło, że aforyzm znalazł odzwierciedlenie w ówczesnej literaturze i sztuce. Co oznacza sentencja „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” i jak ją prawidłowo interpretować?
„Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” – co to oznacza?
„Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” to po łacinie „Homo sum humani nihil a me alienum puto”. Sentencja powstała w okresie starożytności, gdy artyści i filozofowie w centrum zainteresowania stawiali człowieka. Autorem aforyzmu jest Terencjusz, starożytny komediopisarz. Zgodnie z jego słowami ludzie powinni skupiać się na dogłębnym poznaniu swojej natury w każdym jej aspekcie. Nie powinni wstydzić się i obawiać własnej fizyczności, gdyż wszystko, co się z nią wiąże, jest w pełni naturalne.
„Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” – podstawa renesansowego humanizmu
Cytat z twórczości Terencjusza stał się podstawą renesansowej myśli humanistycznej. Skłaniał do antropocentryzmu, który został przerwany przez średniowiecze. W renesansie filozofowie, naukowcy i artyści kierowali się chęcią poznania ludzkiej natury w każdym jej aspekcie. Badali planetę, ludzki umył i ciało, co wpłynęło na zmianę postrzegania ludzkiego życia i sensu egzystencji. Sentencja stała w opozycji do średniowiecznego skupienia na Bogu i uniżenia się ludzi przed jego obliczem. Aforyzm „Homo sum humani nihil a me alienum puto” potwierdza, że człowiek jest wspaniały sam w sobie już przez fakt swojego istnienia. Nowy prąd umysłowy, znany jako humanizm, skupiał się na wszechstronnym poznaniu człowieka i przyczynił się do dużego postępu w medycynie i anatomii.
Terencjusz – kim był?
Terencjusz, czyli Publius Terentius Afer urodził się około 195 r. p.n.e. i zmarł prawdopodobnie w wieku około 40 lat. Był rzymskim komediopisarzem pochodzącym najprawdopodobniej z Kartaginy. Jego utwory przetrwały do czasów współczesnych. Jako dziecko był niewolnikiem, lecz zdobył staranne wykształcenie dzięki talentowi literackiemu. Uzyskał wolność w młodym wieku. Wystawił sześć komedii w latach 166-160 p.n.e., a następnie wyruszył w podróż do Azji Mniejszej. Jego dalsze losy są nieznane, gdyż nigdy nie powrócił. Według niektórych źródeł zginął w katastrofie statku płynącego z Grecji w 159 r. p.n.e.