W teorii literatury znane jest pojęcie ukrywające się pod hasłem intertekstualności. Oznacza ono, że dzieła nie istnieją w próżni, tylko nawiązują do siebie wzajemnie, a czytelnik może te odniesienia i inspiracje tropić w trakcie lektury. Jest to znana praktyka autorów.
Nie zawsze twórca literatury ma możliwość wyrażenia swoich myśli wprost. Czasami nie chce tego robić, wierząc, że czytelnik sam zrozumie, co chciał mu przekazać, ale często napisanie bezpośrednio tego, co się sądzi może mieć dla autora fatalne konsekwencje.
Często spotkać się można ze stwierdzeniami, że ktoś jest stary jak świat, umrze ze strachu czy że coś jest czerwieńsze od krwi. Tego typu sformułowania określane są jako hiperbola, czyli wyolbrzymienie. Nie dotyczy to jednak tylko pojedynczych stwierdzeń.
Najwięcej osób zazwyczaj zwraca uwagę na samą treść powieści i na to, jakie znaczenie niesie ona ze sobą. Tymczasem w wielu przypadkach każdy, nawet najmniejszy element tekstu, wpływa na to, jaki przekaz niesie on ze sobą i na jego odczytanie.
Marek Nowakowski jest twórcą wielu opowiadać, a jednym z nich jest tekst Górą „Edek”, opublikowany w tomie „Prawo prerii” z roku 1999. Tytuł dzieła nawiązuje do słynnego dramatu Sławomira Mrożka, czyli do „Tanga”, w którym jeden z bohaterów nosił właśnie imię Edek. Utwór Nowakowskiego zawiera w sobie trafną diagnozę otaczającej autora rzeczywistości.
Wydarzenie na ruchliwej ulicy – trudność ze znalezieniem miejsca parkingowego.
Zwalnia się miejsce parkingowe.
Kierowca małego fiata próbuje na nim zaparkować, zostawia jednak zbyt wiele wolnej przestrzeni.