Wiersz „Chmury” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał 21 lipca 1835 roku podczas pobytu poety w Szwajcarii obejmującego lata od końca 1832 roku do początku 1836. W tym czasie artysta napisał zaledwie sześć wierszy, z czego dwa z nich, „Stokrótki” i właśnie „Chmury” powstały tego samego dnia – pierwszy z nich rano, a drugi wieczorem. Utwór ten jest romantycznym opisem stanu ducha wybitnej jednostki, która z zachwytem podziwia zachmurzone niebo.
Wiersz „Pogrzeb kapitana Meyznera” Juliusza Słowackiego powstał 30 października 1841 roku w Paryżu, 9 dni po śmierci tytułowego kapitana Józefa Meyznera – uczestnika powstania listopadowego przebywającego na emigracji. Poeta opisał w swym utworze wydarzenia poprzedzające pogrzeb tej postaci, które były niezwykle istotne dla polskich emigrantów. Wiersz opublikowano w „Głosie Wielkopolskim” cztery lata później.
Wiersz „Bo to jest wieszcza najjaśniejsza chwała…” autorstwa Juliusza Słowackiego pochodzi z wydanego w 1909 roku tomiku „Dzieła Juliusza Słowackiego tom I”. Nie posiada odrębnego tytułu, znany jest pod incipitem pochodzącym z pierwszego wersu tekstu. Utwór porusza problematykę samotnego życia poety, tułającego się po świecie w poszukiwaniu czytelników.
Wiersz „Grób Agamemnona” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał w 1839 roku jako część poematu dygresyjnego „Podróż do Ziemi Świętej z Mediolanu”. Inspiracją do napisania utworu stała się podróż autora do Grecji i wizyta w miejscu, które wówczas uważano za tytułowy grobowiec Agamemnona – znanego z mitu o wojnie trojańskiej wielkiego wodza wojsk greckich. W rzeczywistości budowla ta okazała się skarbcem Atreusza, czyli ojca Agamemnona.
Utwór Juliusza Słowackiego „W pamiętniku Zofii Bobrówny” został napisany 13 maja 1844 roku, a więc w czasie, gdy poeta przebywał na emigracji w Paryżu. Adresatką wiersza, jak sam tytuł wskazuje, jest Zofia Bobrówna – jedna z dwóch córek kobiety, w której nieszczęśliwie zakochał się Słowacki. W momencie powstania utworu dziewczynka miała około 10 lat.
Wiersz „Sowiński w okopach Woli” został zainspirowany wydarzeniami powstawania listopadowego, które wybuchło w Warszawie w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku. Tytułowy bohater utworu – Józef Longin Sowiński – w czasie powstania dowodził sztabem artylerii i bronił stolicy Polski na Reducie Wolskiej.
Utwór „Rozłączenie” został napisany przez Juliusza Słowackiego nad jeziorem Leman w górzystej Szwajcarii, dnia 20 lipca 1835 roku. Poeta opisuje otaczający go krajobraz, wyrażając tęsknotę za ukochaną osobą i smutek z powodu rozłąki. Chociaż początkowo sądzono, że adresatką wiersza jest przyjaciółka Słowackiego – Maria Wodzińska – więcej argumentów przemawia za tym, że podmiot liryczny (utożsamiany z poetą) zwraca się do swojej matki.
„Smutno mi, Boże!” to incipit (czyli początkowe wyrazy utworu niekiedy używane jako jego tytuł) wiersza Juliusza Słowackiego „Hymn o zachodzie słońca na morzu”. Wyraża on typową dla epoki romantyzmu melancholię i niezgodę na ustanowiony porządek świata. Hymn ten ma także charakter biograficzny, będąc wyrazem tęsknoty poety na emigracji za swoim ojczystym krajem.