Tym, co bardzo często napędza fabułę powieści, zmusza bohaterów do działania oraz wpływa na ich charakter, jest podróż. W literaturze pojawiają się różne rodzaje podróży – mogą to być wielomiesięczne wędrówki po kilku kontynentach czy krajach, mogą to także być opisy spaceru po mieście, czy też metafizyczne podróże w głąb własnej świadomości, które kończą się wewnętrzną przemianą.
Ludzkie życie to nieustające zmiany, poszukiwanie wciąż kolejnych odpowiedzi i odkrywanie nowych horyzontów. Nie można się zatem dziwić, że często jest ono porównywane do wędrówki i w taki też sposób przedstawiane. W czasie wędrówki człowiek spotyka wiele nowych osób, doświadcza zupełnie odmiennych sytuacji i poszerza się jego wiedza.
Jednym z najpopularniejszych motywów literackich obecnych w dziełach wszystkich epok jest wędrówka. Opowiadają o niej już najstarsze zabytki literatury europejskiej takie jak „Odyseja” Homera. Wędrówka często ma wymiar fizyczny i polega na przemieszczaniu się do nowych, nieznanych miejsc.
Mówi się, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Jest ona reakcją na doznane krzywdy, upokorzenia i zbrodnie. Ludzie dokonują jej pod wpływem silnych emocji lub z wyrachowaniem odkładają w czasie, by jak najlepiej przygotować zemstę i by była ona jak najbardziej bolesna.
Stwierdzenie, że podróże kształcą, bywa uznawane za banał. Dają jednak niesamowite możliwości w zakresie poznawania nowych kultur przez doświadczanie. Nigdy czytanie książek, oglądanie zdjęć czy filmów nie oddaje piękna oraz rzeczywistości danego regionu. Podróże pozwalają na poznanie świata, ale także przez sprawdzenie się w różnych sytuacjach, lepsze zrozumienie i odkrycie samego siebie. W swojej pracy odwołam się do „Kordiana” Juliusza Słowackiego oraz „Odysei” Homera.
Znany epos grecki “Odyseja” Homera to wraz z “Iliadą: jeden z najstarszych zabytków literatury europejskiej i datowana jest na VIII wiek przed naszą erą. Początkowo przekazywana była wśród odbiorców ustnie – najprawdopodobniej Homer śpiewał ją heksametrem.
