Henryk Sienkiewicz to twórca powieści przygodowej dla młodzieży pod tytułem „W pustyni i w puszczy”. Opisuje ona losy Stasia Tarkowskiego i Nel Rawlison, czyli dwójki dzieci uprowadzonych przez mahdystów. Miały one zostać wymienione za rodzinę jednego z jego zwolenników. Staś i Nel zostali zatem porwani i podróżowali karawaną, by dotrzeć przed oblicze proroka Mahdiego. Aby się tam dostać, musieli najpierw przetrwać podróż przez pustynię.
Pustynia libijska w pustyni i w puszczy
Staś i Nel podróżowali przez pustynię, która znana jest jako Pustyni Libijska. Leży ona we wschodniej części Sahary i przynależy do takich państw jak Libia, Egipt oraz Sudan. To niemal w całości piaszczysty teren, na którym panują bardzo trudne warunki. Na wschodzie graniczy ona z Nilem.
Pustynia Libijska w większości składa się z piaszczystych wzgórz, które często przemieszczają się pod wpływem wiejących tam wiatrów. Pojawiają się tam też skaliste płaszczyzny, osuwiska czy skały. Na pustyni można spotkać między innymi wyschnięte łożyska rzek oraz wąwozy, które w czasie upału dawały niewielkie schronienie podróżnym.
Klimat na pustyni był bardzo ciężki. Powietrze było suche i upalne, panowały tam bardzo wysokie temperatury i niezwykle rzadko padał deszcz. W nocy z kolei robiło się bardzo zimno, zatem przetrwanie tam wymagało odpowiedniego przystosowania się. Podróżni utrzymywali zazwyczaj bezpieczną odległość od brzegu Nilu, wody na pustyni było bardzo mało, a rzeka stanowiła jej główny rezerwuar. Na deszcze nie można było tutaj bowiem liczyć. Niebo zazwyczaj było bezchmurne, nieliczne obłoki pojawiały się o świcie. W nocy na czystym niebie widoczny był księżyc i charakterystyczne dla tej szerokości geograficznej gwiazdozbiory. Czasami widoczna była na niebie także zorza.
Na Pustyni Libijskiej karawanom zagrażał nie tylko upał i brak wody. Pojawiały się tam też burze piaskowe. Ich nadejście zapowiadał między innymi swąd unoszący się w powietrzu oraz niepokojące zachowanie zwierząt. Podczas burzy silny wiatr unosił piasek i tworzył wiry, które zdolne były do zasypania całej karawany. Były one zatem bardzo niebezpieczne.
Na pustyni człowiek mógł się też spotkać z innymi zagrożeniami, na przykład takimi jak fatamorgana. Podróżującym zdawało się, że widzą na przykład pełną życia oazę. Było to jednak tylko złudzenie, pustynia potrafiła bowiem oszukać ludzkie zmysły. Przetrwanie na Pustyni Libijskiej było zatem bardzo trudne i wymagało sporo wiedzy i doświadczenia pod tym względem.