„Lilla Weneda” to dramat autorstwa Juliusza Słowackiego, jednego z najważniejszych twórców epoki romantyzmu. Opowiada ona o walce mitycznego ludu Wenedów z Lechitami, a jego główną bohaterką jest tytułowa Lilla Weneda, córka króla Derwida. W swoim dziele Słowacki inspirował się tekstami antycznymi, ale także mitologią nordycką czy celtycką. W utworze można też odnaleźć cechy dramatu romantycznego, które świadczą o jego przynależności do tej epoki i jej wpływie na twórczość słynnego poety.
Dramat romantyczny powstał jako odpowiedź na formę proponowaną przez teatr antyczny. Nie stosowano w niej zasady trzech jedności, za to pojawiały się nawiązania do sztuk Williama Szekspira. Twórcy romantyczni nie pilnowali jedności czasu, miejsca i akcji, wątki nie były opisywane chronologicznie, a poszczególne sceny nie łączyły się ze sobą. Dramat romantyczny łączył w sobie cechy znane z epiki i liryki, korzystał również z takich gatunków literackich jak na przykład ballada. Romantycy chętnie mieszali także ze sobą realizm z fantastyką.
Dzieło „Lilla Weneda” wpisuje się w założenia dramatu romantycznego. Przede wszystkim Słowacki nie zastosował w nim zasady trzech jedności, akcja obejmuje aż kilka dni, w ciągu których mają miejsce opisywane wydarzenia. Dzieją się one w różnych lokalizacjach, a sama zaś akcja dzieli się na wątki główne i poboczne, które toczą się równolegle z najważniejszymi wydarzeniami. Nie są one uporządkowane chronologicznie i nie łączą się ze sobą w ciągu przyczynowo-skutkowym. Słowacki pisał swoje dzieło wykorzystując zarówno cechy liryki, jak i epiki – niektóre fragmenty nie są bowiem wierszowane i rymowane. Sama zaś akcja łączy w sobie płaszczyznę realistyczną oraz fantastyczną, opisując niezwykłe wydarzenia nad baśniowym jeziorem Gopło. W podobny sposób pojawiają się i mieszają ze sobą groteska, komizm i tragedia. Jedyną zasadą dramatu antycznego, jaką Słowacki zdecydował się wprowadzić, jest obecność wymaganych pięciu aktów.
„Lilla Weneda” jest więc dramatem romantycznym i opiera się na cechach skonstruowanych na przeciwnościach w stosunku do teatru antycznego. Jest to forma charakterystyczna dla epoki, w czasach których żył i tworzył jej autor, czyli Juliusz Słowacki.