Stefan Żeromski jest autorem noweli zatytułowanej „Rozdzióbią nas kruki, wrony…” w której ukazuje obraz upadku powstania styczniowego. Głównym bohaterem utworu jest Szymon Winrych, ostatni człowiek, który dostarcza partyzantom zaopatrzenie takie jak broń. Zostaje jednak przyłapany na tym przez wojsko rosyjskie i zamordowany.
Nowela „Rozdzióbią nas kruki, wrony…” to krótki utwór autorstwa Stefana Żeromskiego. Ukazuje on ostatnie miesiące powstania styczniowego, kiedy klęska Polaków była już przesądzona. Główną postacią tego dzieła jest Szymon Winrych, a tak naprawdę ukrywający się pod tym pseudonimem Andrzej Borycki, który wciąż uparcie pomaga powstańcom i dostarcza im broń, dzięki której mogą kontynuować walkę.
Stefan Żeromski jest autorem noweli zatytułowanej „Rozdzióbią nas kruki, wrony…”, które ukazuje klęskę powstania styczniowego, przedstawiając losy człowieka, Szymona Winrycha, który jako ostatni dostarcza walczącym broń, mimo iż jest już wiadome, że zryw zakończy się ich porażką.
„Rozdzióbią nas kruki, wrony” to nowela autorstwa Stefana Żeromskiego. Składa się ona z trzech części, a zawarta w niej opowieść nawiązuje do upadku powstania styczniowego. Swoją premierę miała w roku 1895 i ukazała się w zbiorze opowiadań o takim samym tytule.
W jesienny dzień Szymon Winrych wędruje do Nasielska. Winrych jest zmarznięty i głodny, podobnie jego konie. Winrych przewozi wozem ukrytą broń dla powstańców. Winrych w oddali dostrzega oddział wojsk rosyjskich.
„Dżuma” Alberta Camusa to powieść o epidemii mającej miejsce w algierskim miasteczku Oran. Pod jej wpływem losy wszystkich mieszkańców tego miejsca odmieniają się, a każdy z nich inaczej reaguje na te okrutne okoliczności. Camus ukazał różne postawy ludzkiego zachowania za pomocą wielu postaci, które wiarygodnie sportretował na kartach swojej powieści.
Zło to coś, co uznaje się za nieodłączny element świata oraz ludzkiej natury. Tym zagadnieniem zajmuje się wiele religii i systemów filozoficznych, które próbują ustalić, czym ono naprawdę jest i czy można uważać, że jest czymś przyrodzonym człowiekowi od urodzenia.
Trudno jest jednoznacznie powiedzieć, jaki tak naprawdę jest człowiek. Może on dopuszczać się rzeczy strasznych, a z drugiej strony działać z najwyższym poświęceniem w imię większego dobra. Od wieków filozofowie głowią się nad pytaniem, czy człowiek jest z natury dobry czy zły. Czy powinien zasługiwać na potępienie, czy może jednak szacunek jest tym, co powinno mu być okazywanie?
Albert Camus jest znany jako twórca powieści „Dżuma”. Opowiada ona o wybuchy epidemii w algierskim mieście Oran. Z dnia na dzień mieszkańcy zostają zamknięci w nim, ponieważ muszą być oddzieleni od reszty świata, by nie roznosić zarazy. Tak ekstremalna sytuacja i zderzenie ze złem pod postacią śmiertelnej choroby wyzwala w ludziach różnego rodzaju zachowania.
„Dżuma” to wyjątkowa powieść autorstwa Alberta Camusa, która na pierwszy rzut oka opowiada tragiczną historię algierskiego miasta Oran. Zostało ono dotknięte epidemią tytułowej dżumy, która spowodowała, że mieszkańców trzeba było odciąć od otaczającego ich świata, przez co byli oni zdani jedynie na siebie.
„Dżuma” autorstwa Alberta Camusa jest powieścią złożoną, często odczytywaną jako metafora opowiadająca o naturze zła. Autor przede wszystkim ukazał jednak historię niewielkiego miasta algierskiego zwanego Oran, które nagle zostaje ogarnięte epidemią tytułowej dżumy.
Twórcy literatury tworzą wiele zróżnicowanych portretów opisywanych przez siebie bohaterów i bohaterek tworzonych dzieł. W związku z tym na przestrzeni dziejów powstało wiele literackich portretów kobiet, które stały się nieodłączną częścią historii literatury.