Stanisław Wyspiański w roku 1901 opublikował swój najbardziej znany dramat, czyli „Wesele”. To jedno z najważniejszych dzieł w epoce Młodej Polski. Wyspiański opisał w niej wydarzenie, jakim było zawarcie związku małżeńskiego przez krakowskiego poetę z dziewczyną pochodzącą z chłopstwa, które inspirowane było prawdziwym związkiem Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną.
„Potop” to druga część znanej trylogii Henryka Sienkiewicza, która ukazała się w roku 1886. Sienkiewicz napisał ją ku pokrzepieniu serc, by wesprzeć ducha swoich rodaków w trudnych chwilach, jakie przyniosło im życie pod zaborami. Przywołał więc w swoim dziele wspaniałe chwile, kiedy to Polska odparła potop szwedzki i pokonała nieprzyjaciela.
Jacek Soplica to jeden z głównych bohaterów „Pana Tadeusza” – epopei narodowej autorstwa Adama Mickiewicza, która po raz pierwszy wydana została w roku 1834. Tytuł sugeruje, że najważniejszą postacią jest Tadeusz, syn Jacka Soplicy, ale to jednak historia tego drugiego najmocniej wpłynęła na kształt opowieści wielkiego wieszcza.
Henryk Sienkiewicz w roku 1886 wydał drugą część swojej trylogii, która zatytułowana została „Potop”. Jej akcja została umieszczona w czasie potopu szwedzkiego, a głównym bohaterem opowieści Sienkiewicz uczynił szlachcica zwanego Andrzejem Kmicicem. Jest on postacią, która w trakcie trwania powieści zmienia się i rozwija na oczach czytelnika.
Znane powiedzenie głosi, że każdy jest kowalem swojego losu i może go swobodnie kształtować według własnych upodobań. Jednak powiedzenie to nie uwzględnia wielu czynników, jakie pojawiają się w życiu człowieka, a na które nie ma on wpływu. Często okazuje się jednak, że to właśnie one wywierają największy wpływ na ludzkie życie.
Odpowiedzialność jest nieodłączną częścią życia ludzkiego. Każdy jest za coś odpowiedzialny – za siebie, za swoje życie, za rodzinę, bliskich, pracę, przygarnięte zwierzę. Jednak nie każdy się na tę odpowiedzialność godzi, niektórzy próbują bowiem przed nią uciec i nie przyjmują konsekwencji, jakie wypływają z niej. Z kolei inne osoby wykazują się siłą charakteru i godzą się ze wszystkimi aspektami, jakie niesie ze sobą odpowiedzialność.
Jedno z popularnych haseł mówi, że pieniądze to nie wszystko i jest ono prawdziwe. Pieniądze są w życiu ważną kwestią, ale nie są w stanie zastąpić wszystkiego, co dla człowieka może być ważne. Ludzie nie są w stanie kupić za nie wszystkich swoich marzeń, pieniądze nie zapewnią im także miłości i troski innych osób.
Na co dzień ludzie spotykają się w swoim życiu z różnymi katastrofami i dramatycznymi wydarzeniami. Takie sytuacje sprawiają, że zachowują się Prowokuje to także artystów do ponownego rozważenia na temat natury zła i jego obecności w świecie i w ludziach. Przykładem tego typu rozważań jest wydana w 1947 powieść Alberta Camusa pod tytułem “Dżuma”.
Pieniądze są dla wielu osób ważną wartością. Zapewniają one właściwie wszystko we współczesnym świecie. Dają jedzenie, schronienie, szansę na realizowanie swoich pasji. Bezsprzecznie są bardzo potrzebne i bez nich nie da się przetrwać. Nie wynika to z materializmu, a tego, jak wygląda nasza rzeczywistość.
Przypowieść o bogatym i biednym każdy czytelnik odnajdzie w Nowym Testamencie. Jest ona bowiem częścią Ewangelii świętego Łukasza (Łk, 16, 19-31). To jedna z najbardziej znanych historii zwanych przypowieściami, które kryją w sobie dydaktyczny przekaz i wskazują uczniom Jezusa, w jaki sposób powinni oni rozumieć jego nauki. Łazarz i bogacz z tej historii uznawani są za faktycznie istniejące postaci, sama zaś przypowieść z tego względu uznawana jest za prawdziwą historię, która wydarzyła się naprawdę.
Sarmatyzm był formacją kulturową (ponieważ ciężko uznać go za pełnoprawny ruch ideologiczny czy też literacki, ze względu na swoją małą skalę) popularną wśród polskiej szlachty, głównie uboższej od końca XVI do połowy wieku XVIII. Obejmowała ona obyczajowość, styl życia oraz ideologię.
W Nowym Testamencie odnaleźć można wiele inspirujących historii, a jedną z nich jest przypowieść o dzierżawcach winnicy. Znaleźć ją można w Ewangelii świętego Łukasza (Łk, 20, 9-19) oraz świętego Mateusza (Mt, 21, 33-46).