Relacja między rodzicami a dziećmi jest jednym z chętniej wykorzystywanych motywów literackich już od samego początku istnienia literatury. Każdy człowiek ma bowiem rodziców i łączy go z nimi specyficzna relacja, oparta na bezwarunkowej miłości, której nie da się zaobserwować w żadnym innym przypadku.
Nie od dziś wiadomo, że podziały klasowe w społeczeństwie przyczyniają się do wielu napięć i konfliktów. Mogą one być nawet powodem powstań, rewolucji i zbrojnych czynów, których celem jest uzyskanie wolności oraz przywilejów przez ubogie masy, uciskane przez uprzywilejowane klasy, takie jak arystokracja czy bogaci kapitaliści.
Powszechnie wiadomo, że swoje życiowe wybory ludzie podejmują pod wpływem wielu różnych czynników. Mogą to być ich własne doświadczenia czy przekonania, ale bywa też, że ludzkie decyzje kształtowane są przez wpływ ich otoczenia. Dana osoba, odczuwając wyraźne oddziaływanie swoich najbliższych lub innych osób, które go na co dzień otaczają, może podjąć decyzję, która będzie miała na celu ich zadowolić.
W trakcie swojego życia człowiek spotyka się z wieloma sytuacjami granicznymi, które stają się dla niego źródłem skrajnych doświadczeń, zmieniających całego jego spojrzenie na świat. Taką sytuacją może być na przykład wojna czy rewolucja, pokazujące ludziom pełnię okrucieństwa, na jakie stać inne osoby.
„Żonkile” to wiersz napisany przez poetę epoki romantyzmu Williama Wordswortha, wychwalający uwielbienie autora dla otaczającej go natury, która jest mu niezwykle bliska i towarzyszy mu w dobrych i trudnych chwilach w życiu.
„Przedwiośnie” to powieść Stefana Żeromskiego, która opowiada o losach młodego chłopca, Cezarego Baryki, który dorasta w trakcie burzliwych i historycznych wydarzeń. Początkowo akcja rozgrywa się w Rosji, w Baku, później zaś przenosi się do Polski, która świeżo odzyskała niepodległość po czasach zaborów. Żeromski w swoim dziele porusza wiele wątków, które łączy postać głównego bohatera, czyli dorastającego Cezarego.
W powieści „Przedwiośnie” Stefan Żeromski sportretował wiele zróżnicowanych postaci, wywodzących się z różnych pokoleń i klas społecznych. W ten sposób ukazał swoim czytelnikom szeroką panoramę społeczeństwa żyjącego na właśnie odzyskanych przez Polskę po I wojnie światowej terenach. Główną postacią jest bohater dynamiczny, który zmienia się wraz z kolejnymi wydarzeniami w powieści.
W „Przedwiośniu” czytelnik spotyka wiele postaci z dalszego planu, które służą Cezaremu Baryce do rozwoju i do określenia własnego światopoglądu. Takim bohaterem jest między innymi Antoni Lulek. Postać ta ukazana została przez Stefana Żeromskiego w sposób negatywny, Lulek był bowiem komunistą.
W jednej ze swoich najważniejszych powieści, czyli w „Przedwiośniu” Stefan Żeromski opisał szeroko reprezentację szlachty, staniu powoli odchodzącego już do historii i oderwanego od rzeczywistości powojennej Polski. Jedną z takich postaci był między innymi Hipolit Wielosławski, przyjaciel Cezarego Baryki, z którym poznał się w trakcie wojny z bolszewikami.
W „Przedwiośniu” Stefana Żeromskiego pojawia się wiele postaci kobiecych, jednak głównie skupione są one wokół postaci głównego bohatera, czyli Cezarego Baryki, z którym łączy ja na przykład romantyczne uczucie. Taką postacią jest Wanda Okszyńska, osoba zazdrosna o Cezarego do tego stopnia, że pchnęło ją to do popełnienia zbrodni.
Marzenie bezdzietnej kobiety o dziecku.
Porada starej czarownicy.
Zasianie nasionka jęczmienia.
Kwiat wyrasta z nasiona.
Jedną z ważnych postaci kobiecych, jakie Stefan Żeromski nakreślił w jednej ze swoich najbardziej znanych powieści, czyli w „Przedwiośniu”, jest Karolina Szarłatowiczówna. Mieszkała ona w majątku w Nawłoci i była pierwszą dziewczynę, która wzbudziła miłosne zainteresowanie w Cezarym Baryce.