Franciszkanizm jest pochwałą wiary przepełnionej radością, jak i empatią – nie tylko wobec ludzi, ale także wobec zwierząt, a nawet roślin. We franciszkanizmie ważne są postulaty powrotu do natury oraz pomocy bliźnim. Bohater franciszkański to osoba, która mimo przeciwności losu czyni dobro i zachowuje pokorę.
Symbolizm to nurt, który zrywał z zasadą realizmu w literaturze. Niezwykle ważne były w nim melodyjność i rytmiczność wiersza. Symbolizm nie miał przedstawiać zmysłowego świata, a to, co ponadzmysłowe czy podświadome.
We wstępie został opisany naturalizm jako nurt umożliwiający opis literacki jak najbardziej zbliżony do rzeczywistości. Naturalizm podąża za tymi tematami, które często stanowią tabu, jak śmierć, choroba, kalectwo, skrajna bieda. W naturalizmie człowiek uznawany jest po prostu za część przyrody. Styl ten realizowali tacy twórcy jak Zola, Reymont, Żeromski.
Poezja polska obfituje w wiersze do recytacji. Są to zarówno klasyczne utwory, jak i te nowsze. W wierszach do recytacji przede wszystkim ważne jest brzmienie, rym i rytm – choć tu też nie ma reguły i czasem wiersze białe i wolne także znakomicie nadają się do recytowania.
„Bitwa pod Grunwaldem” to opowiadanie napisane przez Tadeusza Borowskiego. Zamyka ono zbiór „Pożegnanie z Marią”, wydane w 1948 roku. Autor opisał w nim wydarzenia drugiej wojny światowej, którą przeżył jako młody mężczyzna.
Obserwacja maszerującego batalionu.
Rozmowa ze współwięźniami o polskim wojsku.
Narzekanie na obozową kuchnię i traktowanie wyzwolonych.
Kłótnia z podchorążym.
W realizmie chodzi o to, by pokazywać świat przedstawiony jako możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości. Stanowi to przeciwieństwo romantycznego rozumienia sztuki. Ten nurt charakterystyczny jest zwłaszcza dla epoki pozytywizmu.
W artykule zostały przedstawione początki i charakterystyka dekadentyzmu – jako epoki w klimacie schyłkowej, z wyraźnym kultem artysty. Następnie przywołane zostały utwory takich poetów jak Baudelaire, Verlaine oraz Przerwa-Tetmajer.
„Ludzie, którzy szli” autorstwa Tadeusza Borowskiego to opowiadanie pochodzące ze zbioru „Pożegnanie z Marią” wydanego w 1948 roku. Inspiracją do tomiku były przeżycia i doświadczenie drugiej wojny światowej, jak również pobytu w Auschwitz-Birkenau. Tadek, główny bohater jest inspirowany samym Borowskim, jednak nie można go utożsamiać z nim w pełni. Opowiadanie opisuje ostatnie lato spędzone w obozie w Oświęcimiu.
Budowa boiska do piłki nożnej.
Dbanie o ogród obok szpitala.
Gra w czasie transportu.
Praca w szpitalu.
Chyba każdy z nas przeżył w swoim życiu rozstanie lub miłosne rozczarowanie. Są to bardzo bolesne momenty. Wiersze o rozstaniu pomagają nam w przeżywaniu tych chwil – świadomość, że inni czuli podobnie, może być nieco kojąca.
Wiersze o śmierci bywają bardzo różne: jedne mówią wprost o umieraniu, inne dyskretnie przemycają tę tematykę. Wiersze o śmierci warto czytać zwłaszcza w okresie Wszystkich Świętych – te utwory pomogą nam głębiej przeżyć ten czas. Przyjrzyjmy się ważnym polskim wierszom o śmierci.