Od samego początku swojego istnienia człowiek zastanawiał się nad swoją śmiertelnością i znaczeniem swojego życia w stosunku do świata. Szczególnie mocno aspekt ten był eksploatowany w kulturze i sztuce średniowiecza.
W średniowieczu popularne były różne postawy filozoficzne wynikające z wiary chrześcijańskiej, które dziś nie są już raczej powszechnie stosowane. Jednym z nich jest średniowieczna asceza, rozumiana jako dobrowolne wyrzeczenie się dóbr materialnych i poświęcenie swojego życia Bogu, by osiągnąć czystość i doskonałość duchową, a co za tym idzie – zbawienie i świętość.
Szczęście to stan, do którego dąży w swoim życiu każdy człowiek i często opisywany jest właściwie jako cel jego istnienia. Ludzie tworzą sobie różne jego definicje, opisują na odmienne sposoby od momentu, w którym zyskali świadomość, a mimo to wciąż jego ulotna natura zdaje się być nieuchwytna i niemożliwa do opowiedzenia innym.
Cierpienie jest nieodłączną częścią życia człowieka, którego nikt nie jest w stanie uniknąć. Wielu filozofów poświęciło swoje rozważania jego naturze oraz zastanawianiu się, dlaczego spotyka ono ludzi. Cierpienie jest także ważnym aspektem filozofii i wiary chrześcijańskiej, ponieważ uznawane jest ono za środek do osiągnięcia świętości i sposób na stanie się lepszym człowiekiem.
W średniowieczu ludzie największą wagę przywiązywali do kwestii duchowych i spraw ostatecznych, mniej zaś przejmowali się swoim doczesnym ciałem, które było kruche i nieustannie narażone śmierć w wyniku wojny lub choroby, czającej się na każdym kroku.