Antoni Lange urodził się 28. kwietnia 1862 roku w Warszawie w rodzinie żydowskiej o tradycjach patriotycznych oraz zamiłowaniu do literatury polskiej, w szczególności romantycznej. Jego rodzice to Henryk vel Chaim Lange, uczestnik powstania listopadowego oraz Zofia z domu Eisenbaum. Ukończył V Gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował na Wydziale Przyrodniczym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, z którego został wydalony około roku 1880 za działania konspiracyjne oraz demonstracje. Następnie utrzymywał się z pracy prywatnego nauczyciela oraz z publikacji wierszy społecznych i narodowo-wyzwoleńczych pod pseudonimami Napierski oraz Antoni Wrzesień.
Antoni Lange przeszedł z judaizmu na katolicyzm i opuścił Warszawę, by studiować na Uniwersytecie w Paryżu, gdzie w 1890 roku został kierownikiem literackim „Życia” z Warszawy. Związał się z Gminą Narodowo-Socjalistyczną Stanisława Barańskiego, uczestniczył w tak zwanych czwartkowych obiadach Stéphane Mallarmégo, które silnie odbiły się na jego dalszej twórczości. Założył czasopismo literackie Astrea mające podtrzymywać dyskusję dziedzictwa Trzech Wieszczów. Powrócił do Polski, gdzie wstąpił do Straży Piśmiennictwa Polskiego. Mieszkał przez dłuższy czas z Reymontem przy ulicy Nowy Świat, spotykał się z powstającą cyganerią artystyczną w kawiarni Udziałowej. Często bywał również na różnorodnych salonach literackich oraz brał czynny udział w spotkaniach spirytystów, co w późniejszym czasie zaowocowało nowelistyką fantastyczną.
Po I wojnie światowej odizolował się od towarzystwa, cierpiąc osamotnienie odczuwane przez całe życie. Koniec jego spędził, utrzymując się z pisania krytyki literackiej oraz felietonów. Zbiory poezji wydawał w minimalnych nakładach i anonimowo. Antoni Lange zmarł w samotności jako osoba nieżonata i bezdzietna, 17 marca 1929 roku, pochowany został na warszawskich Starych Powązkach.