To bardzo subtelne i „smaczne” podejście do erotyku, co jest pewnego rodzaju innowacją i czymś zaskakującym. Ciekawe jest też, w jak lekki i nienachalny sposób, wpleciono w erotyk tematykę śmierci i przemijania, nie odwracając tym samym uwagi od istoty erotyków – relacji między kochankami. Zdecydowanie świedczy to o ogromnych zdolnościach literackich Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Miłość w tym utworze odciąga uwagę podmiotu lirycznego od nastrojów dekadenckich, zakładających brak sensu ludzkiego istnienia, niechęć do poznawania, rozwoju.
Podsumowanie
„Mów do mnie jeszcze II” to utwór ukazujący niezwykłą relację między kochankami, w której nawet głos i wypowiedziane słowa wzmagają piękne uczucie. Podmiot liryczny prosi o to, aby mówiono do niego jeszcze więcej, ponieważ słowa osoby, która jest mu bliska, są dla niego pieszczotą, spokojem i ukojeniem. Jest to niezwykłe spojrzenie na erotyk, który do tej pory kojarzony jest raczej z namiętnością, żądzą, bliskością fizyczną. Kazimierz Przerwa-Tetmajer udowadnia tym utworem, że miłość to uczucie, które nie sprowadza się tylko do kontaktów fizycznych, jest wręcz czymś wykraczającym poza sferę profanum, czymś równie nieodkrytym i owianym tajemnicą jak śmierć, która również przychodzi niespodziewanie i nie pyta nikogo o pozwolenie.
