Biblia jest bardzo ważnym tekstem dla wszystkich osób wyznających wiarę chrześcijańską. Jest oprócz tego też niezwykle istotnym tekstem literackim i pojawia się w niej wiele opowieści. Niektóre z nich dotyczą stworzenia świata i losów pierwszych ludzi. Do tej drugiej kategorii należy historia Kaina i Abla, czyli synów Adama i Ewy, a pochodzi ona z Księgi Rodzaju.
Historia Kaina i Abla
Adam i Ewa po wygnaniu z raju doczekali się dwóch synów, o imionach Kain i Abel. Kain był starszy, Abel zaś przyszedł na świat po nim. Kain pracował jako rolnik i uprawiał ziemię, a Abel był pasterzem i zajmował się zwierzętami, a właściwie to stadami owiec. Obaj składali Bogu ofiary. W przypadku Kaina były to płody rolne, które udało mu się wyhodować. Tymczasem Abel wybrał najlepsze zwierzęta ze swojego stada, zabił je i taką ofiarę złożył Bogu. Stwórcy bardziej spodobała się ofiara złożona przez młodszego z braci, natomiast na uprawy ofiarowane mu przez Kaina nie chciał patrzeć. Zasmuciło to bardzo starszego brata. Odtąd chodził z ponurym wyrazem twarzy. Kain już wcześniej był zazdrosny o młodszego brata i denerwowało go to, w jaki sposób ich matka się o niego troszczy.
Pewnego dnia Bóg zwrócił się bezpośrednio do Kaina. Zapytał go, czemu jego twarz jest ponura. Powiedział też, że jego samopoczucie jest efektem złych uczynków mężczyzny, bo gdyby postępował on dobrze, to jego twarz byłaby pogodna. W innej sytuacji czyha na Kaina grzech.
Następnie Kain rzekł do Abla, by razem poszli oni na pole. Gdy bracia dotarli do wyznaczonego przez Kaina miejsca, to wówczas starszy brat zamordował z zazdrości młodszego. Był to pierwszy przypadek zabójstwa, jaki został opisany w Biblii.
Po dokonaniu zbrodni przez Kaina, Bóg zwrócił się ponownie do mężczyzny, pytając go, gdzie jest jego brat. Kain odpowiedział mu znanymi słowami, które brzmiały: “Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?”. Rozgniewało to Boga, który potępił czyn popełniony przez Kaina. Mówił, że krew zamordowanego Abla woła do niego spod ziemi. Stwórca przeklął zatem Kaina i uprawianą przez niego ziemię, w którą wsiąkła krew jego brata. Miała ona już mu nie dać żadnych plonów. Kain miał się z kolei stać przez to wiecznym tułaczem.
Kain oznajmił Bogu, że kara, jaką mu ten wyznaczył, jest w jego przekonaniu zbyt ciężka. Uważał, że skoro ma tułać się po świecie i ukrywać się przed Bogiem, to każdy napotkany wówczas człowiek będzie mógł go zabić. Stwórca w odpowiedzi rzekł, że każdy, kto by go zabił, poniósłby za to siedmiokrotną karę. By uniknąć takiej sytuacji, Bóg naznaczył Kaina specjalnym znamieniem. Miało to zagwarantować, że każdy od razu by go rozpoznał. Kain ostatecznie odszedł do Boga i zamieszkał w kraju znanym jako Nod. Nie mógł już bowiem mieszkać w swoich rodzinnych stronach. Nowy kraj był położony na wschód od Edenu. Natomiast po śmierci Abla Ewa powiła kolejnego syna i nadała mu imię Set. Miało to oznaczać, że po stracie dziecka Bóg dał jej kolejnego potomka, w zamian za zabitego Abla. Sam Abel nie miał potomków, natomiast Kain miał mieć żonę i doczekał się z nią jednego syna. Nosił on imię Henoch. Potomkowie Kaina mieli być odpowiedzialni za odkrycie różnych wynalazków, ale mity hebrajskie przypisują im także moralne zepsucie.