„Pieśń nad Pieśniami” jest jedną z ksiąg dydaktycznych, które należą do Starego Testamentu. Nie da się określić autorstwa tekstu, choć nazywa się ją czasami tradycyjnie „Pieśnią Salomona”. Treść, podobnie jak duża część Biblii, była początkowo przekazywana ustnie. Datuje się ją różnie, między VI a III wiekiem przed naszą erą. Składa się z sześciu pieśni, w których podmiotem lirycznym jest Oblubieniec lub Oblubienica oraz Chór, który komentuje wydarzenia. W ten sposób w księdze tworzy się dialog między zakochanymi. Jak większość opowieści biblijnych, historię pary należy rozumieć w sposób metaforyczny. W związku z tym obraz miłości w „Pieśni nad Pieśniami” również nie będzie w pełni prawdziwy, a wyidealizowany. Już sama jej nazwa sugeruje, że jest ona o czymś doskonałym, najpiękniejszym na świecie. Tak piękne relacje są możliwe, jednak zwykle nie trwają długo.
Miłosna księga ukazuje uczucie zabójcze, któremu oddani są kochankowie. Oblubienica mówi wręcz, że choruje z miłości do Oblubieńca. Para pragnie się duchowo, jak i cieleśnie. Ich wypowiedzi są pełne obrazowych porównań, które nawiązują do części ciała obojgu zakochanych. Są wręcz pijani miłością, która ich łączy. Są namiętni, jednak czekają ze skonsumowaniem swojego uczucia do ślubu. Kobieta dba o swoje dziewictwo, a jej Oblubieniec to szanuje. Gdy przychodzi do niej, gdy nie ma na sobie sukni, nie otwiera mu drzwi. W swoich pieśniach oboje wymieniają zalety partnera. Ich miłość nie zasługuje jednak na potępienie mimo erotycznego kontekstu, ponieważ gdy zostaną małżonkami, płomień ten pozwoli na płodzenie dzieci, co podoba się Bogu.
Z uwagi na dydaktyczny charakter księgi, ukazane uczucie ma stanowić wyznacznik dla osób wierzących, jak powinny kochać. Jest to ideał, do którego powinni dążyć. Za próbę ukazania się Oblubieńcowi bez sukni zostaje złapana przez strażników, którzy uznają ją za prostytutkę. Zostaje więc pobita i okaleczona za paranie się tak haniebną w ocenie autora profesją. Dbanie o zachowanie czystości do ślubu także nawiązuje to głównych zasad religii, ciężko więc postrzegać to w kategoriach prawdziwego uczucia. Ukarana zostaje lekkomyślność Oblubienicy, która pragnie zobaczyć ukochanego i możliwe, że chce ofiarować mu swoją czystość. Można to rozumieć również jako poświęcenie, które powinno się być w stanie dokonać dla drugiej osoby. Miłość sprawia, że mimo czyhających niebezpieczeństw pragną się spotykać, walczyć o swój związek.
W rozumieniu alegorycznym uczucie Oblubieńców pokazuje miłość, która łączy Boga z ludźmi. Jego uczucie do człowieka jest bezinteresowne i niezniszczalne. Człowiek musi jednak zaangażować się, aby poznać piękno, z jakim może się ono wiązać. Przebywanie blisko ze Stwórcą można porównać do szczęścia, jakie odczuwają długo rozdzieleni kochankowie.
Tekst ma charakter „przykazań dla par”, które powinny kochać się tak, jak przedstawieni tu Oblubieniec i Oblubienica. Stąd często treść księgi wykorzystywana jest podczas uroczystości związanych z miłością, np. podczas mszy ślubnej lub nabożeństw poświęconych małżeństwom. Można odczytywać go także metaforycznie jako ukazanie siły miłości, jaką darzy człowieka Bóg. W obu rozumieniach ciężko nazywać miłość w „Pieśni nad Pieśniami” prawdziwą i zupełnie niewyidealizowaną. Miłość przedstawiona w Pieśni nad Pieśniami to obraz prawdziwego czy wyidealizowanego uczucia? Postaw tezę i ją uzasadnij, odwołując się do wybranych fragmentów pieśni