„Wesele” było inspirowane prawdziwym wydarzeniem, jakim był ślub w Bronowicach krakowskiego poety, Lucjana Rydla, z chłopką, Jadwigą Mikołajczykówną. Opisywane przez Wyspiańskiego wesele stało się dla niego podstawą do przedstawienia polskiego społeczeństwa z czasów mu współczesnych i do ukazania trapiących je problemów. Autor zaprezentował je, tworząc wiele postaci pochodzących z różnych grup społecznych i reprezentujących różne poglądy i profesje. Jedną z nich jest Panna Młoda.
Charakterystyka Panny Młodej
Postać Panny Młodej inspirowana była żoną Lucjana Rydla, czyli chłopką, Jadwigą Mikołajczykówną. W dramacie postępuje ona wbrew obyczajom i wychodzi za mąż nie za chłopa, ale za krakowskiego poetę, kogoś spoza swojej grupy społecznej. W ten sposób Panna Młoda łamie tradycję i wychodzi poza przewidziane dla niej ramy zachowań. Jest to działanie, które z pewnością wymagało od niej sporo odwagi i determinacji, wzbudziło bowiem w jej otoczeniu wiele kontrowersji. Panna Młoda nie mogła być zatem osobą słabą i lękliwą, poddającą się presji otoczenia. To także młoda i ładna osoba, nie można więc się dziwić, że zafascynowała ona sobą krakowskiego poetę do tego stopnia, że zdecydował się on ożenić z nią.
Wyspiański przedstawiał bohaterów dramatu w sposób wyolbrzymiony i przejaskrawiony, zabieg ten nie ominął również postaci Panny Młodej. W ten sposób uwidocznił on różnice obecne między kobietą a jej narzeczonym-artystą. Panna Młoda była pochodzenia chłopskiego i Wyspiański niejednokrotnie podkreślił to w jej zachowaniu. Stworzył on postać prostej dziewczyny, która rozsądnie patrzy na świat i do wszystkiego podchodzi w sposób przesadnie nawet praktyczny. Nie przejmowała się ona sztuką czy też głębokimi, metafizycznymi przemyśleniami na temat życia. W trakcie gdy jej mąż fantazjował o ich przyszłym domu, to Panna Młoda zastanawiała się, czy brzozy nie będą zasłaniać widoku z okien. Jest to postać całkowicie pozbawiona romantyzmu i filozoficznego spojrzenia na świat. Zdaje się więc być ona kompletnie niedopasowana do człowieka, który stał się jej mężem. Nie była romantyczką tak jak on, miłość postrzegała bardzo prosto, nie zaś w kategoriach metafizycznych.
Panna Młoda to także postać, która wierna jest wszystkim ludowym tradycjom, wśród których dorastała. Jest im oddana do tego stopnia, że przez całe swoje wesele nosi niewygodne buty, których założenie nakazywała jej tradycja. Jej mąż nie rozumie tego, mimo iż jest zafascynowany jej strojem i kulturą ludową. Sytuacja ta pokazuje, jak wielkie są różnice między parą młodą, która żyje w dwóch zupełnie odmiennych światach. Panna Młoda dla tradycji jest w stanie poświęcić nawet własny komfort – od niewygodnych butów bardzo bolały ją stopy, jednak dziewczyna nie zdjęła ich, przekonana, że na weselu trzeba być w obuwiu. Pokazuje to, że Panna Młoda nie poddaje swojej obyczajowości krytyce i mimo zdrowego rozsądku często decyduje się na nieracjonalne działania, ponieważ mają one swoje źródło w tradycji, w szacunku do której została ona wychowana przez swoich rodziców. Postrzega ona świat w prostych kategoriach – coś trzeba zrobić, coś wypada, a czegoś innego z kolei absolutnie nie godzi się robić. W towarzystwie artystów i krakowskiej inteligencji Panna Młoda często popełnia towarzyskie nietakty, nie miała ona bowiem szans zdobyć odpowiedniej edukacji i obycia, które umożliwiłyby jej swobodne rozmawianie z ludźmi z innych klas społecznych.
Opisywana przez Wyspiańskiego Panna Młoda jest więc prostą, praktyczną dziewczyną pochodzącą ze wsi. Patrzy ona na świat z rozsądkiem i racjonalnie. Szanuje ona swoją kulturę i tradycję, są one dla niej bardzo ważne, a mimo to odważnie poślubiła mężczyznę z zupełnie innej klasy społecznej. Już w trakcie wesela widać było różnice w zachowaniu dziewczyny, a jej narzeczonego, pochodzącego z zupełnie innego świata.