„Pan Tadeusz” to epopeja narodowa, jedno z najważniejszych dzieł nie tylko polskiego romantyzmu, ale ogólnie całej polskiej literatury. Po raz pierwszy wydano ją w roku 1834. Mickiewicz stworzył w niej naprawdę bogatą i zróżnicowaną grupę postaci pierwszo i drugoplanowych, między innymi hrabiego Horeszkę.
„Pan Tadeusz” to jedno z najsłynniejszych dzieł polskiej literatury. Epopeja ta została napisana przez Adama Mickiewicza i po raz pierwszy wydano ją w roku 1834. Na jej kartach, oprócz głównych bohaterów, pojawia się wiele postaci drugoplanowych, między innymi Gerwazy Rębajło, klucznik rodu Horeszków, który poprzysiągł zemstę na Jacku Soplicy.
Zosia Horeszko to jedna z ważniejszych bohaterek epopei narodowej stworzonej przez Adama Mickiewicza i zatytułowanej „Pan Tadeusz”. Po raz pierwszy została ona opublikowana w roku 1834. Zosia została ukazana jako przeciwieństwo starszej Telimeny i w ten sposób stała się ona wzorem idealnej żony i szlachcianki, którą wybrał na swoją ukochaną miłujący prostotę i tradycję Tadeusz Soplica.
Tadeusz Soplica jest tytułowym, ale nie głównym bohaterem epopei narodowej Adama Mickiewicza, zatytułowanej właśnie „Pan Tadeusz” i po raz pierwszy wydanej w roku 1834. Najważniejszą postacią w tym dziele jest bowiem jego ojciec, Jacek Soplica, ukrywający się pod imieniem księdza Robaka. Losy Tadeusza oraz to, w jaki sposób ukształtował się jego charakter, są konsekwencją działań, które jego ojciec podjął w czasach swojej młodości.
Głównym bohaterem wydanej w 1834 roku epopei narodowej „Pan Tadeusz” autorstwa Adama Mickiewicza jest, wbrew oczekiwaniom, Jacek Soplica. Jest on przykładem postaci dynamicznej oraz bohatera romantycznego – jego życie było bowiem wyjątkowo burzliwe, pełne dramatów i tragedii oraz niespodziewanych wydarzeń, które ostatecznie sprawiły wręcz, że Soplica musiał porzucić swoją dawną tożsamość. Na początku był nieszczęśliwie zakochanym człowiekiem, a pod wpływem wielu okoliczności przeistoczył się w bojownika o niepodległość swojej ojczyzny.
Przeszłość i historia to dla większości społeczności bardzo ważne aspekty ich tożsamości. Dzięki nim wiedzą kim są, skąd się wzięli, co spotkało ich krewnych i jakie wartości powinny być dla nich ważne.
Ludzie często stają przed dylematem, czy w życiu i w relacjach powinni kierować się rozumem czy raczej uczuciami. Te dwa aspekty zdają się bowiem stać ze sobą w sprzeczności, w której jeden wybór wyklucza drugi.
Wiele osób zastanawia się, czy literatura ma jeszcze inne przydatne funkcje, oprócz dostarczania rozrywki i radości ludziom. Z drugiej strony często mówi się też o książkach jako o skarbnicy wiedzy, pełnych życiowych mądrości i informacji. Pojawia się także pytanie, czy bohaterowie literaccy – ich życia, historie i decyzje – mogą okazać się pouczające dla czytelnika?
Mitologia grecka pełna jest historii, które znane są aż do dziś i które nieustannie inspirują twórców literatury, rzeźby czy malarstwa. Taką opowieścią jest mit o Dedalu i Ikarze, który doczekał się wielu wznowień, adaptacji i nawiązań w innych tekstach kultury.
Życie Dedala na dworze króla Minosa na Krecie.
Zlecenie wykonania labiryntu dla Minotaura.
Tęsknota Dedala za Atenami.
Nakaz Minosa, by Dedal nie opuszczał Krety.
Każda religia i mitologia opowiada swoją wersję tego, jak tak naprawdę powstał świat i skąd wzięli się ludzie. Wszystkie społeczności bowiem zawsze próbują wyjaśnić sobie to, jaki był ich początek i źródło. Opowieść o stworzeniu świata to mit kosmogoniczny. Jedną z jego wersji znaleźć można w wydanej po raz pierwszy w 1924 roku „Mitologii” Jana Parandowskiego.
Trwanie Chaosu.
Wyłonienie się pierwszych bogów z Chaosu – Uranosa i Gai.
Początek wielkiego rodu tytanów.
Narodziny Okeanosa, cyklopów i hekatonchejrów.
Strącenie potomstwa do Tartaru.