Wiersz „Iliada” autorstwa Jana Lechonia pochodzi z wydanego w 1945 roku tomiku poezji „Aria z kurantem”, w całości poświęconemu dziełom o motywach mitologicznych. Utwór ten nie tylko tytułem, ale i treścią nawiązuje do twórczości Homera, greckiego pieśniarza i epika. Poeta porównuje w nim historię mitycznej Troi z dziejami Warszawy podczas II Wojny Światowej.
Wiersz „Herostrates” autorstwa Jana Lechonia pochodzi z wydanego w 1920 roku debiutanckiego tomiku poezji „Karmazynowy poemat”. Stanowi on manifest nowej literatury, zrywa z romantyczną konwencją i patriotycznymi tematami. Ze względu na poruszaną tematykę i refleksję nad panującą w kraju sytuacją, utwór można uznać za programowe dzieło artysty.
W drugim utworze cyklu „Trenów” Jan Kochanowski kontynuuje część exordium, czyli określenia przyczyn swojego bólu. Mówi więc o śmierci niespełna trzyletniej córeczki Urszulki. Poeta ukazuje dalej swój ból i nieodżałowanie radości, którą miała sprawiać mu pociecha.
Wiersz „Rzym” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał podczas jednej z wypraw autora – podróży do tytułowego Rzymu. Utwór porusza tematykę przemijania, nieuchronnego upływu czasu. Autor zawiera w nim swoje spostrzeżenia i przemyślenia na temat „wiecznego miasta”, którego potęga, mimo swojego przydomka, dawno już zgasła.
Wiersz „Do Matki” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał w okresie, w którym poeta przebywał na emigracji. W tym czasie dużo korespondował z najbliższą mu osobą, czyli właśnie matką, Salomeą Słowacką, która jako jedyna rozumiała problemy osamotnionego artysty żyjącego w obcym mu kraju. Utwór porusza problematykę głębokiej samotności oraz towarzyszącej jej tęsknoty za rodziną i ojczyzną.
Wiersz „Uspokojenie” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał w 1844 roku jako próba ostudzenia przeciwników rewolucji. Utwór napisany jest w duchu filozofii genezyjskiej – opracowanego przez poetę poglądu opierającego się na ciągłym odradzaniu w nowych, coraz doskonalszych formach. Można w nim znaleźć wiele odwołań do wydarzeń historycznych.
Wiersz „Chmury” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał 21 lipca 1835 roku podczas pobytu poety w Szwajcarii obejmującego lata od końca 1832 roku do początku 1836. W tym czasie artysta napisał zaledwie sześć wierszy, z czego dwa z nich, „Stokrótki” i właśnie „Chmury” powstały tego samego dnia – pierwszy z nich rano, a drugi wieczorem. Utwór ten jest romantycznym opisem stanu ducha wybitnej jednostki, która z zachwytem podziwia zachmurzone niebo.
Wiersz „Pogrzeb kapitana Meyznera” Juliusza Słowackiego powstał 30 października 1841 roku w Paryżu, 9 dni po śmierci tytułowego kapitana Józefa Meyznera – uczestnika powstania listopadowego przebywającego na emigracji. Poeta opisał w swym utworze wydarzenia poprzedzające pogrzeb tej postaci, które były niezwykle istotne dla polskich emigrantów. Wiersz opublikowano w „Głosie Wielkopolskim” cztery lata później.
Wiersz „Bo to jest wieszcza najjaśniejsza chwała…” autorstwa Juliusza Słowackiego pochodzi z wydanego w 1909 roku tomiku „Dzieła Juliusza Słowackiego tom I”. Nie posiada odrębnego tytułu, znany jest pod incipitem pochodzącym z pierwszego wersu tekstu. Utwór porusza problematykę samotnego życia poety, tułającego się po świecie w poszukiwaniu czytelników.
Utwór jest pierwszym otwierającym cykl dziewiętnastu „Trenów” Jana Kochanowskiego. Co nietypowe, poświęcił go zmarłej córce, Urszulce. Wspomina o niej wielokrotnie w treści, jak i w dedykacji poprzedzającej zbiór. „Tren I” wprowadza odbiorcę w atmosferę rozpaczy i żalu ojcowskiego po śmierci dziecka. Przedstawia się nie tylko jako rodzica, ale i poety filozofa, który przechodzi kryzys wartości.
Wiersz „Grób Agamemnona” autorstwa Juliusza Słowackiego powstał w 1839 roku jako część poematu dygresyjnego „Podróż do Ziemi Świętej z Mediolanu”. Inspiracją do napisania utworu stała się podróż autora do Grecji i wizyta w miejscu, które wówczas uważano za tytułowy grobowiec Agamemnona – znanego z mitu o wojnie trojańskiej wielkiego wodza wojsk greckich. W rzeczywistości budowla ta okazała się skarbcem Atreusza, czyli ojca Agamemnona.
Wiersz „Strych” to utwór autorstwa Beaty Obertyńskiej, poetki okresu dwudziestolecia międzywojennego. Porusza on problematykę ludzkiej pamięci, przyrównanej właśnie do tytułowego strychu. Pojęcie to było autorce bardzo bliskie i przewijało się w wielu utworach, czyniąc jej poezją niezwykle osobistą.