Bajdary – interpretacja
Bajdary to dziesiąty w kolejności sonet w zbiorze Sonety Krymskie, który został zainspirowany podróżą Mickiewicza po półwyspie Krymskim.
Mogiły haremu – interpretacja
Mogiły haremu to dziewiąty w kolejności sonet ze zbioru Sonety Krymskie Adama Mickiewicza. Podtytuł Mirza do Pielgrzyma świadczy o powrocie podziału na role, który pojawił się już w poprzednim utworze – Widok gór ze stepów Kozłowa. Tym razem to Mirza, tatarski przewodnik podróżnika po półwyspie Krymskim, jest osobą mówiącą w wierszu.
Grób Potockiej – interpretacja
Grób Potockiej to ósmy w kolejności sonet ze zbioru Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza. Jest on niejako kontynuacją opisu ruin Bakczysaraju.
Bakczysaraj – interpretacja
Szósty w kolejności sonet ze zbioru Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza to Bakczysaraj. Inspiracją do jego napisania było zwiedzanie ruin pałacu i meczetu w Bakczysaraju – dawnej stolicy chanów krymskich, miasta o bogatej historii kulturowej.
Bakczysaraj w nocy – interpretacja
Bakczysaraj w nocy to siódmy w kolejności sonet ze zbioru Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza. Jest on niejako kontynuacją poprzedniego sonetu zainspirowanego zwiedzaniem miasta przez autora, jednak tym razem dawna stolica chanów przedstawiona jest nocą. Chociaż lokalizacja się nie zmienia, to przedstawiony obraz Bakczysaraju jest całkowicie inny niż w poprzednim sonecie. Warto także zwrócić uwagę na opisowy charakter utworu – jest to odejście od typowej formy sonetu, niejedyne, jakie stosuje Mickiewicz w całym zbiorze.
Widok gór ze stepów Kozłowa – interpretacja
Widok gór ze stepów Kozłowa to piąty w kolejności sonet znajdujący się w zbiorze Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza. Opisuje on najprawdopodobniej początki podróży autora z Kozłowa – miasta nad Morzem Czarnym – do położonego w Górach Krymskich Bakczysaraju po przerwanym rejsie morskim.
Sonet II (Na one słowa Jopowe) – interpretacja
Drugi sonet z cyklu napisanego przez Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego znany jest także pod podtytułem „Na one słowa Jopowe: Homo natus de mulier, brevi vivens tempore”. Słowa te odnoszą się do Biblii, z której poeta czerpał w całym zbiorze „Rytmy abo wiersze polskie”. Pochodzą one z księgi Hioba i oznaczają „człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie”. Można uznać to także za motto utworu, myśl ta towarzyszy podmiotowi lirycznemu przez cały sonet.
Sonet I (O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego) – interpretacja
Mikołaj Sęp-Szarzyński jest autorem wielu sonetów, które wchodzą w skład zbioru „Rytmy albo wiersze polskie” wydanego w 1601 roku, dwadzieścia lat po śmierci autora. Interpretowany utwór otwiera cykl pięciu sonetów o tematyce egzystencjalnej. Tutaj zapowiada to już tytuł „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego”. Poeta porusza tematykę typową dla autorów epoki baroku — kruchość życia, śmierć czy przemijania.
Burza – interpretacja
Burza to kolejny, czwarty sonet ze zbioru Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza. Został zainspirowany podróżą morską poety z Odessy na półwysep Krymski.
Żegluga – interpretacja
Żegluga to jeden z sonetów autorstwa Adama Mickiewicza znajdujących się w zbiorze Sonety Krymskie. Dzieło zostało napisane pod wpływem doświadczeń autora podczas jego rejsu z Odessy na półwysep Krymski.
Cisza morska – interpretacja
Cisza morska (na wysokości Tarkantut) to pierwszy, po Stepach Akermańskich sonet z cyklu Sonety Krymskie autorstwa Adama Mickiewicza. Podtytuł nawiązuje do rejsu autora z Odessy na półwysep Krymski. Cisza morska uważana jest za jeden z trzech sonetów „marynistycznych” wśród zbioru Sonetów Krymskich powstałych w czasie podróży Mickiewicza po Krymie i okolicach.
Stepy akermańskie – interpretacja
Stepy Akermańskie autorstwa Adama Mickiewicza to jedno z najważniejszych dzieł autora. Otwiera ono cykl Sonetów Krymskich, które zostały zainspirowane podróżami Mickiewicza po Krymie. Pierwotnie sonet został opublikowany w 1825 roku. Z kontekstu historycznego wiemy, że utwór powstał, kiedy wieszcz przebywał na wygnaniu i nie mógł powrócić do ojczyzny. Stąd też z sonetu wypływa widoczna tęsknota za ukochaną Litwą, którą Adam Mickiewicz musiał opuścić na zawsze po procesie filomatów i filaretów.