Ballada „Świtezianka” Adama Mickiewicza znalazła się w zbiorze czternastu utworów pod tytułem „Ballady i romanse” z 1822 roku. Wydanie tego właśnie zbioru uznaje się za umowny początek literackiej epoki romantyzmu w Polsce. Utwory te mają ogromną wartość kulturową i literacką, ponieważ sięgają do folkloru, polskich tradycji, wierzeń ludowych. Łączą elementy rzeczywiste i realistyczne z nadprzyrodzonymi i fantastycznymi.
Sztuka odgrywa w życiu człowieka wielką rolę, dlatego też więc wiele osób mówi o tym, jak ogromny wpływ miała na nich lektura danej książki czy poematu. Kontakt z dziełami literackimi wpływa bowiem na emocje człowieka, jego sposób postrzegania świata, ukazuje mu nowe perspektywy i poszerza horyzonty.
Leopold Staff uważany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli epoki Młodej Polski. W okresie międzywojennym był duchowym przywódcą grupy literackiej Skamander. Już za życia nazywano go „pomnikiem poezji polskiej”, a także poetą „trzech pokoleń”, ponieważ pisał aż w trzech okresach literackich (Młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne, okres powojenny).
Ballada Adama Mickiewicza pod tytułem „Ucieczka” ukazała się w 1832 roku, natomiast wieloma elementami i stylistyką nawiązuje do wydanego dziesięć lat wcześniej zbioru „Ballady i romanse”, a także do drugiej części „Dziadów”.
W dramacie zatytułowanym „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka, po raz pierwszy wydanym w roku 1964, czytelnik ma okazję spotkać wielu bohaterów, należących do pewnej rodziny, zmagającej się z odwróconym konfliktem pokoleniowym. Jedną z postaci jest młodziutka Ala, kuzynka i narzeczona głównego bohatera. Ala w pewnym sensie poddaje się wydarzeniom, jakie mają miejsce wśród jej bliskich i próbuje znaleźć tam swoje miejsce.
Tadeusz Różewicz był wybitnym polskim literatem przełomu XX i XXI wieku. Przeżycia związane z drugą wojną światową, a także głęboki artyzm i wrażliwość sprawiły, że jego utworu są pełne refleksji ideologicznych, rozważań na temat przemijania, sensu istnienia, zagubienia jednostki w świecie. W jego poezji znajdziemy zarówno tragizm, chaos, jak i ironię.
Ignacy Krasicki to jeden z najpopularniejszych polskich poetów XVIII wieku. Był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym, oświeconym, a przy tym piastującym funkcję arcybiskupa gnieźnieńskiego. Jego najpopularniejsze dzieła to bajki – najczęściej utwory wierszowane, które wyróżniają się zawartym morałem i alegorycznością. Jedna z nich nosi tytuł „Wół minister” i za pomocą postaci zwierzęcych pozwala zrozumieć przywary i zachowania ludzkie.
„Balladyna” to dramat romantyczny autorstwa Juliusza Słowackiego, który powstał w roku 1834, a został wydany w roku 1839 w Paryżu. Dzieło to opowiada o losach tytułowej Balladyny, która morduje swoją siostrę, by wyjść za księcia Kirkora. Czytelnik może obserwować szybki awans społeczny bohaterki oraz jej upadek po tym, jak popełnia ona wiele zbrodni, by zdobyć tron dla siebie.
Jan Andrzej Morsztyn to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej poezji barokowej. Wyróżniała się ona niezwykłym bogactwem środków stylistycznych, między innymi rozbudowanymi metaforami, porównaniami, czy gradacją, które miały na celu podkreślenie błyskotliwości i talentu poety. Zwykle pisano o tematyce miłosnej i towarzyskiej.
Jan Andrzej Morsztyn był nie tylko poetą, ale również politykiem, sekretarzem królewskim i pradziadem króla Stanisława II Augusta. Poezja Morsztyna jest typowa dla dworskiego baroku, który charakteryzował się pisaniem dla rozrywki i bogactwem środków stylistycznych. W utworach autora niejednokrotnie zauważymy elementy nurtu marinistycznego, który dążył do ułożenia kompozycji tekstu, opartej na wyszukanym pomyśle i w taki sposób, aby zakończenie było szokujące dla odbiorcy.
Jednym z najsłynniejszych dzieł romantycznego poety, Juliusza Słowackiego, jest dramat „Balladyna”. Jego główną bohaterką jest tytułowa postać, żyjąca w ubogiej chacie z matką-wdową oraz swoją siostrą, Aliną. Życie Balladyny odmienia przybycie możnego rycerza, czyli Kirkora. Chce on pojąć za żonę jedną z sióstr. Obecnie Balladyna jest znana jako jedna z najbardziej znanych morderczyń w polskiej literaturze i porównuje się ją nawet do Lady Makbet ze sztuki Williama Szekspira.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska to polska poetka i dramatopisarka, która tworzyła w pierwszej połowie XX wieku. Dziś kojarzymy ją głównie z wprowadzania do swych utworów języka potocznego, zwanego też „językiem codzienności”. Była to jedna z charakterystycznych form grupy literackiej „Skamander”, z którą związana była autorka.