Tym, co bardzo często napędza fabułę powieści, zmusza bohaterów do działania oraz wpływa na ich charakter, jest podróż. W literaturze pojawiają się różne rodzaje podróży – mogą to być wielomiesięczne wędrówki po kilku kontynentach czy krajach, mogą to także być opisy spaceru po mieście, czy też metafizyczne podróże w głąb własnej świadomości, które kończą się wewnętrzną przemianą.
To, co czeka człowieka po jego śmierci, od lat trapi wiele umysłów, które próbują znaleźć na to pytanie jakąś odpowiedź. Często szukano jej w religii, zwłaszcza w okresie średniowiecza. Wiara chrześcijańska tłumaczyła człowiekowi dokładnie, jak wyglądają zaświaty i co go spotka, jeśli będzie grzeszył lub jaka nagroda go czeka w przypadku odpowiedniego zachowania.
Gdzie zbrodnia tam i kara. Motyw ten wydaje się znany dla ludzi już od czasów Hammurabiego. Towarzyszy mu pytanie o zależność między jedynym i drugim oraz prawdziwą naturę tej pary. W literaturze odwoływano się do niego na łamach różnych epok, począwszy od niepisanego zarania dziejów, poprzez starożytność, renesans aż po czasy bardziej nam współczesne. Warto więc przytoczyć kilka przykładów motywu zbrodni i kary.
Wszystkie religie opierały swoją naukę o moralności na karze za zło. Wyrównanie rachunków miało przychodzić po fizycznej śmierci człowieka. W wielu z takich religii istniało miejsce odbywania tej kary, potworny teatr kaźni lub odosobnienia duszy.
Jednym z najpopularniejszych motywów literackich obecnych w dziełach wszystkich epok jest wędrówka. Opowiadają o niej już najstarsze zabytki literatury europejskiej takie jak „Odyseja” Homera. Wędrówka często ma wymiar fizyczny i polega na przemieszczaniu się do nowych, nieznanych miejsc.
Biblia jest najważniejszą księgą religii chrześcijańskiej, która zawiera najważniejsze zasady, którymi powinni kierować się jej wyznawcy. Biblia jest także uznawana za jedno z najważniejszych dzieł, które powstały w historii literatury światowej. Zawiera ona wiele historii i przypowieści, które przez lata zainspirowały autorów na całym świecie.
Ludzie codziennie zmagają się z wieloma niespodziewanymi wydarzeniami i zmuszeni są podejmować różne decyzje. To z kolei często prowokuje pytania o to, do jakiego stopnia każdy decyduje o własnym losie i czy rzeczywiście jest to możliwe. Filozofowie od wielu wieków zastanawiają się nad tym zagadnieniem, próbując określić, do jakiego stopnia ludzkie życie jest kształtowane przez decyzje jednostki.
Chyba każdy zetknął się ze stwierdzeniem, że podróże kształcą człowieka i przyczyniają się do poszerzania jego horyzontów i zdobywania nowe, cennej wiedzy. Wiedzą o tym także liczni autorzy dzieł literackich. Warto jednak pamiętać o tym, że podróż niekoniecznie jest tylko odwiedzaniem nowych krain czy pobytem poza ojczyzną.
Życie po śmierci jest tematem, który od zawsze fascynował ludzkość. Tworzyła ona sobie różne wizje tego, co dzieje się z człowiekiem, który zmarł – czy istnieją zaświaty, jak one wyglądają i jak trzeba żyć, by zasłużyć na wieczną nagrodę.
Sprawy ostateczne od tysięcy lat poruszają wyobraźnię artystów. Nie gaśnie w człowieku ciekawość, co do tego, co znajduje się po drugiej stronie śmierci. Wiele religii próbuje dać na to odpowiedź i zaspokoić nasze najbardziej podstawowe pragnienie sprawiedliwości, twierdząc, że uczciwi i dobrzy ludzie dostąpią zaszczytu pójścia do raju, a grzesznicy trafią do piekła, gdzie będą pokutować przez wieczność.
Wielki filozof niemiecki Georg Friedrich Wilhelm Hegel rozumiał historię jako proces ciągłego rozwoju ducha, od prymitywnego początku po wielki koniec. Rzecz jasna jest to uproszczona forma jego dialektyki, niemniej naprowadza nas na pewien ciekawy fakt. Mianowicie, że duch człowieka zależny jest od jego epoki.
“Boska komedia” to włoski poemat autorstwa Dantego Alighieri. Powstawała ona w latach 1308-1321, a w druku pierwszy raz ukazała się w roku 1472. Jest to jeden z najważniejszych tekstów kultury europejskiej i zawiera on wiele refleksji filozoficznych, teologicznych oraz historycznych.
