Każdy człowiek ma swoją hierarchię wartości i wierzy w rzeczy, które są dla niego ważne. Zazwyczaj kieruje się nimi, podejmując różnorakie decyzje w życiu i stara się być lojalny wobec danego światopoglądu.
Tadeusz Borowski był autorem, który w czasie II wojny światowej przebywał w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Swoje doświadczenia opisał w zbiorze opowiadań, w których ukazał koszmar rzeczywistości osób więzionych tam. Przybliżył także proces łamania człowieka i zmiany go w osobę zlagrowaną, żyjącą w zupełnie innym świecie. W jego dziełach można wyszczególnić wiele motywów literackich.
II wojna światowa pozostawiła po sobie wiele bardzo widocznych śladów w otaczającej człowieka rzeczywistości. Jednym ze świadectw tego jest literatura i liczne dzieła, jakie opisują ten przerażający świat.
Mówi się, że ludzkie życie jest czymś najcenniejszym, co powinno być chronione za wszelką cenę, ponieważ jest wielkim darem. Jednak jednocześnie ludzie wciąż dopuszczają się czynów, które narażają ich na utratę tego życia, na przykład wszczynają wojny, angażują się w różnego rodzaju konflikty czy też zwyczajnie mordują się nawzajem z różnych powodów.
Czym byłby człowiek bez świadomości swojej historii? Zapewne istotą pozbawioną własnych korzeni, oderwaną od świata, w którym żyje i nieświadomą licznych procesów, jakie od wieków w nim zachodzą. Dlatego też przechowywanie i przekazywanie dalej historii jest tak ważne dla kolejnych pokoleń, ponieważ pamięć o niektórych wydarzeniach może uchronić je przed popełnieniem błędów swoich przodków.
Człowieczeństwo jest przedmiotem refleksji wielu filozofów, artystów czy nawet zwykłych ludzi. W czasach pokoju jego natura wydaje się być dosyć oczywista i nikt na co dzień nie walczy o jego zachowanie. Inaczej sytuacja wygląda w czasach wojny, kiedy człowiek żyje w strasznych warunkach, często w ciągłym zagrożeniu życia, walcząc o podstawowe zasoby.
W spokojnych, bezpiecznych czasach łatwo jest być dobrym człowiekiem, podejmować właściwe decyzje, współczuć oraz pomagać tym, którym wiedzie się gorzej. Sprawa komplikuje się, gdy człowiek zostaje wrzucony w burzliwe czasy, takie jak na przykład wojna, gdzie moralność staje się pojęciem względnym ze względu na czyhające na każdym kroku zagrożenie życia.
Ludzkie życie nie jest usłane różami. Wielokrotnie na drodze życia pojawiają się trudne sytuacje, których nie da się ominąć. Może to być śmierć kogoś bliskiego, utrata pracy, choroba własna lub czyjaś, jak również wojna czy katastrofa naturalna. Mają one różny wpływ na człowieka, jednak najczęściej wzmacniają jego psychikę oraz dają inne spojrzenie na życie. Hartują także charakter, zmieniając go zwykle na lepsze.
„Bitwa pod Grunwaldem” to opowiadanie napisane przez Tadeusza Borowskiego. Zamyka ono zbiór „Pożegnanie z Marią”, wydane w 1948 roku. Autor opisał w nim wydarzenia drugiej wojny światowej, którą przeżył jako młody mężczyzna.
Obserwacja maszerującego batalionu.
Rozmowa ze współwięźniami o polskim wojsku.
Narzekanie na obozową kuchnię i traktowanie wyzwolonych.
Kłótnia z podchorążym.
„Ludzie, którzy szli” autorstwa Tadeusza Borowskiego to opowiadanie pochodzące ze zbioru „Pożegnanie z Marią” wydanego w 1948 roku. Inspiracją do tomiku były przeżycia i doświadczenie drugiej wojny światowej, jak również pobytu w Auschwitz-Birkenau. Tadek, główny bohater jest inspirowany samym Borowskim, jednak nie można go utożsamiać z nim w pełni. Opowiadanie opisuje ostatnie lato spędzone w obozie w Oświęcimiu.
Budowa boiska do piłki nożnej.
Dbanie o ogród obok szpitala.
Gra w czasie transportu.
Praca w szpitalu.