Gdy nie ma się wobec kogoś dobrych intencji, często mu się życzy, by żył w ciekawych czasach. Prawda jest jednak taka, że świat zawsze jest niestały i niespokojny, a społeczeństwo nieustannie mierzy się z różnego rodzaju wydarzeniami historycznymi, konfliktami czy katastrofami.
Pod pojęciem propagandy kryje się celowe działanie polegające na rozprowadzaniu i kształtowaniu określonych poglądów oraz zachowania całego społeczeństwa. W ten sposób władza sprawia, że obywatele mają zacząć wierzyć w określone idee i dochowywać im wierność. Propaganda to zatem narzędzie zmiany rzeczywistości i przez to jest kojarzona jednoznacznie negatywnie – ze środkiem przymusu, fałszowaniem obrazu świata i ograniczaniem wolności obywateli.
Stanisław Barańczak to polski krytyk literacki, tłumacz i poeta przełomu XX i XXI wieku. Był Członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, kierownikiem literackim Teatru Ósmego Dnia, wieloletnim wykładowcom, w tym na Harvard University w Stanach Zjednoczonych. To również laureat wielu nagród literackich. W swych utworach porusza tematy i zjawiska społeczne. Mówił o poezji, że powinna być „Krytycyzmem„ i „Demaskatorstwem”. Nurt poezji, do którego zaliczała się twórczość Stanisława Barańczaka nazywano „Nową Falą”.
„Granice mojego języka wskazują granice mojego świata” – powiedział pewnego razu Ludwig Wittgenstein, a cytat ten wskazuje, jak ważną rolę pełni język w kształtowaniu otaczającej człowieka rzeczywistości.
Stanisław Barańczak to polski poeta, tłumacz literatury angielskiej i krytyk, który żył na przełomie XX i XXI wieku, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. O poezji mówił że powinna być „Krytycyzmem. Demaskatorstwem. Powinna być tym wszystkim, aż do chwili, gdy z tej Ziemi zniknie ostatnie kłamstwo, ostatnia demagogia i ostatni akt przemocy”.
Stanisław Barańczak to polski poeta oraz krytyk literacki. Zaliczany do czołowych przedstawicieli Nowej Fali – grupy literackiej działającej w Polsce, w latach 1968-1976. Poezja Barańczaka często otrzymuje miano poezji upolitycznionej.