Za pomocą wykrzyknień poeta nadaje całemu trójwierszowi patetycznego wydźwięku, podkreśla rozpacz i żal po utracie dawnej sławy. Po przeczytaniu ostatniego trójwiersza, odbiorcy sonetu nasuwa się Litwa – niegdyś pełna chwały, dumna, a w momencie pisania utworu nie można było nawet znaleźć jej na mapie.
Wyraźnie zaznaczony jest tutaj motyw przemijania – wszystko, co zostało zbudowane przez człowieka, zdążyło upaść. Jedynie fontanna, która została zbudowana na naturalnym źródle, zdołała przetrwać – za pomocą tego pomnika poeta ukazuje połączenie sił człowieka i natury. Mickiewicz w swoim sonecie ogólnie podkreśla wielkość natury – ukazuje jej moc poprzez zestawienie z ruinami wielkiego, upadłego królestwa. Widoczny jest także żal po utracie ojczyzny, tęsknota za jej dawną sławą – te uczucia są jednak przedstawione w sposób niebezpośredni.