Ballada „Świtezianka” Adama Mickiewicza znalazła się w zbiorze czternastu utworów pod tytułem „Ballady i romanse” z 1822 roku. Wydanie tego właśnie zbioru uznaje się za umowny początek literackiej epoki romantyzmu w Polsce. Utwory te mają ogromną wartość kulturową i literacką, ponieważ sięgają do folkloru, polskich tradycji, wierzeń ludowych. Łączą elementy rzeczywiste i realistyczne z nadprzyrodzonymi i fantastycznymi.
Ballada Adama Mickiewicza pod tytułem „Ucieczka” ukazała się w 1832 roku, natomiast wieloma elementami i stylistyką nawiązuje do wydanego dziesięć lat wcześniej zbioru „Ballady i romanse”, a także do drugiej części „Dziadów”.
Inspiracje mitologiczne to coś, po co chętnie sięgają artyści z różnych, późniejszych epok. Wykorzystywali oni dawne opowieści o potworach, herosach i bogach, by w ten sposób ukazać pewne uniwersalne dla ludzkości wartości. Zazwyczaj używano licznych nawiązań do mitologii greckiej czy rzymskiej, ale warto pamiętać, że także dawne i owiane legendami losy początków między innymi państwa polskiego można nazwać mitycznymi i po nie także sięgali niektórzy twórcy.
Od dawna w opozycji do siebie stoją dwa światy – ten rozumu i ten ducha. Każdy z nich ma swoich zwolenników, którzy próbują przekonać innych, czym w życiu powinni się kierować. Dylemat wyboru między sercem a umysłem znany jest także czytelnikom literatury. Kwestie tych dwóch odmiennych światopoglądów zostały bowiem poruszone w wielu różnych dziełach.
Poświęcenie definiowane jest jako rezygnacja z czegoś na rzecz dobra drugiej osoby. Poświęcenie jest również czymś, co dotyka każdego człowieka w ciągu jego życia. Może dotyczyć rzeczy małych i błahych, na przykład poświęcenia się, by oszczędzić pieniądze na wymarzoną rzecz.
Człowiek od zawsze związany był z przyrodą – znajdował z niej schronienie, żywił się jej darami, czcił ją i żył na jej łonie. Nie można się zatem dziwić, że ludzie są ściśle związani z naturą. Zwłaszcza było to od zawsze widoczne w warstwie ludowej, gdzie przyroda miała też ogromny wpływ na wierzenia czy tradycje.
Adam Mickiewicz, polski poeta, przez wielu uważany za jednego z najwybitniejszych polskich twórców poezji. Obok Juliusza Słowackiego i Ignacego Krasińskiego jest czołowym przedstawicielem epoki romantyzmu.
Miłość to jedno z najsilniejszych uczuć, jakich w swoim życiu może doświadczyć człowiek. Wzbudza ona wiele pozytywnych i negatywnych emocji, potrafi dodać skrzydeł lub ściągnąć człowieka na samo dno. Ma ona wiele definicji, jednak właściwie trudno jest uchwycić jej prawdziwą naturę i dobrać uniwersalne słowa oddające to, czym ona jest.
Mesjanizm jest ideą, która w historii literatury pojawiła się już w czasach Biblii. W Polsce jednak prawdziwie spopularyzował to pojęcie romantyzm, który wykorzystał je i stworzył z niego fundament popularnej w tamtych czasach ideologii. Definicja mesjanizmu mówi, że jest to teoria, która odwołuje się do historii Mesjasza, czyli Jezusa Chrystusa, który poświęcił się i umarł za wszystkie grzechy świata.
Nie zawsze twórca literatury ma możliwość wyrażenia swoich myśli wprost. Czasami nie chce tego robić, wierząc, że czytelnik sam zrozumie, co chciał mu przekazać, ale często napisanie bezpośrednio tego, co się sądzi może mieć dla autora fatalne konsekwencje.
Często spotkać się można ze stwierdzeniami, że ktoś jest stary jak świat, umrze ze strachu czy że coś jest czerwieńsze od krwi. Tego typu sformułowania określane są jako hiperbola, czyli wyolbrzymienie. Nie dotyczy to jednak tylko pojedynczych stwierdzeń.
Adam Mickiewicz uważany jest, za jednego z najwybitniejszych poetów polskiego romantyzmu, zwany wieszczem narodowym. Jeden ze stworzonych przez niego zbiorów ballad, o nazwie „Ballady i romanse”, uznaje się nawet, za rozpoczynający epokę romantyzmu. Znajduje się w nim między innymi utwór „Świteź”.