Jacek Soplica jest głównym bohaterem epopei narodowej Adama Mickiewicza zatytułowanej „Pan Tadeusz” i wydanej po raz pierwszy w roku 1834. Jest to postać dynamiczna, przeszła bowiem przemianę i z nieszczęśliwego kochanka zmieniła się w bojownika o wolność zniewolonej ojczyzny. Dzieje Jacka Soplicy stanowią wyjątkowo dramatyczną opowieść, bohater popełnił bowiem w swoim życiu wiele błędów.
Dzieje Jacka Soplicy
Jacek Soplica urodził się w średniozamożnej, litewskiej rodzinie szlacheckiej i miał młodszego brata, znanego w dziele jako Sędzia. Za młodu był bardzo porywczym, wybuchowym człowiekiem, zjednał sobie jednak poparcie sąsiadów. Z tego powodu zainteresował się nim Stolnik Horeszko, bogaty magnat. Soplica zaczął więc często bywać na zamku Horeszków, co zaowocowało jego miłością do córki Stolnika, pięknej Ewy. Wciąż jednak uważał, że nie jest dla niej odpowiednią partią – nie był przecież wystarczająco bogaty. Ostatecznie więc nigdy nie przedstawił swoich zamiarów jej ojcu, a ten znalazł innego kandydata. Gdy Jacek się o tym dowiedział, bez słowa uciekł z zamku. Jacek, mimo małżeństwa z inną kobietą, wciąż nie potrafił zapomnieć o miłości. Wpadł w nałóg alkoholowy i owdowiały opiekował się swoim synem, Tadeuszem. Pewnego dnia Jacek ujrzał, jak na zamek Horeszki napadają Moskale. W gniewie ruszył na miejsce ataku i zobaczył, że Horeszkowie doskonale radzą sobie z odpieraniem go. Porywczy Jacek w przypływie wściekłości chwycił za broń i przypadkowo wystrzelił w stronę Stolnika, zabijając go. Po tym wydarzeniu Soplica musiał uchodzić za granicę, został bowiem uznany za sprzymierzeńca Moskali. Tam postanowił odpokutować swoje grzechy, działając na rzecz ojczyzny. Jacek Soplica stał się księdzem Robakiem – walczył zbrojnie na wielu polach bitew, dołączył do armii Napoleona, a na Litwę powrócił jako emisariusz, przygotowując ją na nadejście francuskich wojsk i pragnąc wzniecić powstanie na Litwie. Zaopiekował się także Zosią, córką Ewy, gdy ta zmarła i pozostawiła córkę samą. Soplica ginie, chronią ostatniego z Horeszków – Hrabiego – przed śmiertelnym postrzałem. Przed śmiercią wyznaje klucznikowi Horeszków, Gerwazemu, wszystkie swoje winy i uzyskuje jego przebaczenie.
