Do opisu ciał i prochów wykorzystuje dwa kolory: biel symbolizującą niewinność, czystość, duchowość, ale także błękit symbolizujący wytrwałość, wierność, sklepienie niebieskie. Do tej wytrwałości nawiązuje również w dalszej części utworu, gdzie wspomina : „Łasi się grom i ciemność do twych stóp: skuś się tylko i poddaj, a zarośniesz jak liściem — ziemią i zaleje cię ogień i woda”. Co świadczy o tym, że poddanie się, porzucenie odwagi, chęci walki i rezygnacja wiąże się z szybką śmiercią. W utworze odnajdujemy również nawiązania do żywiołów – ognia, wody, ziemi. Są to nieokiełznane siły, gwałtowne, potężne, nieposkromione, zupełnie tak jak wojna, która zbiera swoje żniwa.
Podsumowanie
Utwór „Droga tajemnic” choć na pierwszy rzut oka opisuje wizje apokaliptyczne podmiotu lirycznego. To w rzeczywistości jest obrazem okrucieństwa wojny, która odebrała życie wielu niewinnym ludziom, dla których przeżyte wydarzenia, były gwałtowne i niepowstrzymane, jak żywioły.
Z pewnością inspiracją autora do powstania wiersza mogła być Apokalipsa według świętego Jana, która przedstawia równie mroczny i przerażający obraz końca świata. Co ciekawe w wierszu Tadeusza Gajcy ponure wydarzenia dotykają tylko człowieka – natura, nieboskłon, wszechświat nadal trwa i wydaje się nie zwracać uwagi na ponure wydarzenia. Poddanie się, brak wiary w słuszność walki przyspiesza tylko nadejście śmierci, bohaterstwo daje więc nadzieje na życie, albo na śmierć, ale na własnych warunkach i ze swoimi wartościami niesionymi w sercu i umyśle.
