Widać tu delikatne nawiązanie do motywu „non omnis moriar” – nie wszystek umrę, który pierwszy raz pojawił się w utworze Horacego „Wybudowałem pomnik”. Osoba mówiąca cieszy się ze swoich możliwości pisania. Zdaje sobie sprawę z mocy i niezniszczalności zapisanych słów. To co przeleje na papier, może pozostać wieczne. Podmiot liryczny jest wdzięczny za możliwość pisania, kreowania, dawania ujścia swojej wyobraźni w fikcyjnym świecie, w którym nie ma ograniczeń i w którym można kontrolować wszystko, nawet spadający z drzewa liść.
Podsumowanie
Podmiot liryczny w utworze „ Radość pisania”, za którym najprawdopodobniej kryje się autorka wiersza, Wisława Szymborska, rozumie swoją moc kreacji i potęgę wyobraźni. Cieszy się z możliwości pisania, tworzenia i przelewania słów na papier. Zdaje sobie sprawę, że literatura to potęga, ponieważ człowiek jest istotą śmiertelna, ale słowa przelane na papier przetrwają wiecznie. Co uważa za zemstę, prawdopodobnie na Bogu. Wiersz jest autotematyczny i porusza także znany motyw literacki, non omnis moriar. Poetę ogranicza tylko jego własna wyobraźnia i inspiracja. Choć wiele elementów w literaturze zostaje zaczerpnięte z rzeczywistości, to przedstawiony czytelnikowi świat wymaga kreacji. Za pomocą prostego przekazu i banalnego przykładu, autorka pokazuje czym jej radośc tworzenia i jego sens.
