Ascetą żyjącym w średniowieczu był także święty Franciszek. On także wyrzekł się bogactwa, jednak w przeciwieństwie do świętego Aleksego nie zdecydował się na umartwianie ciała. Według jego myśli świat został przez Boga stworzony po to, by człowiek się nim cieszył, a przyroda jest mu podległa, by mógł on czerpać z jej darów. Asceza świętego Franciszka może więc być odczytywana jako wartość sama w sobie, nakłania ona bowiem do odrzucenia dóbr materialnych i cieszenia się wszystkim tym, co Bóg stworzył dla człowieka. W rozumieniu świętego z Asyżu kontakt z Bogiem również miał być szczęśliwy, a wiara miała wnosić do ludzkiego życia radość i oczekiwanie na spotkanie ze Stwórcą.
Asceza była więc popularną w czasach średniowiecza praktyką, która zakładała wyrzeczenie się dóbr materialnych i umartwianie się, by zbliżyć się do Boga i osiągnąć zbawienie po śmierci. Przedstawicielami tej praktyki byli święty Aleksy i święty Franciszek, różnili się oni jednak pod względem swoich przekonań, Franciszek bowiem cieszył się światem i życiem, Aleksy natomiast umartwiał i okaleczał swoje ciało. Asceza uznawana była za wartość, zbliżała bowiem człowieka do Boga i sprawiała, że stawał się on czystszy i bardziej godny zbawienia.
