Jedna ze znanych tragedii Sofoklesa, zatytułowana „Antygona”, skupia się na ukazaniu losów głównej i zarazem tytułowej bohaterki. Jednak w dziele pojawia się wiele postaci z dalszego planu jest powiązanych z jej losami i ma na nie bezpośredni wpływ lub dzieli z nią tragedię. Tak jest w przypadku siostry Antygony, czyli Ismeny, córki Edypa. Jej rola w dramacie jest niewielka, ale istotna.
Charakterystyka Ismeny
Ismena często bywa opisywana jako przeciwieństwo Antygony. Tak samo jak ona zmuszona jest do wyboru między dostosowaniem się do praw Kreona i pozostawieniem brata bez pogrzebu a wypełnieniem boskich nakazów i pogrzebaniem Polinika. Ismena jednak nie ma w sobie odwagi Antygony i nie jest w stanie zdobyć się na okazanie sprzeciwu. W związku z tym dostosowuje się do prawa ludzkiego i postanawia nie wyprawiać Polinikowi pogrzebu. Ismena cechuje się więc słabym charakterem, co wzbudza niechęć Antygony. Ismena zostaje więc przez siostrę odrzucona.
Sofokles nie wskazał, jak Ismena wygląda oraz czy jest starsza czy młodsza od Antygony. Kobieta została wykreowana przez niego w oparciu o typowe przedstawienie postaci kobiecej z okresu, w którym autor tworzył. Jest słaba, bezradna i nie sprzeciwia się temu, czego doświadcza. Jej los jest całkowicie zależny od innych, w tym przypadku od Kreona. To potulna bohaterka, która nie jest w niczym podobna do swojej odważnej siostry, gotowej oddać życie za własne przekonania. Podczas gdy Antygona działa, Ismena raczej wycofuje się z biegu wydarzeń. Wyroki losu są dla niej jednoznaczne i nie próbuje im się sprzeciwiać. Jest więc bierna i brakuje jej sił do kierowania własnym życiem. Nie oznacza to, że Ismena czuje się z tym dobrze. Jest świadoma tego, że powinna pochować brata i że nie jest to właściwe zachowanie, jednak i tak nie jest w stanie go zmienić, po prostu poddaje się kolejnym wydarzeniom. Można także powiedzieć, że była bardzo wrażliwa i na nieprzyjemne sytuacje reagowała bólem, płaczek i smutkiem. Nie zdobyła się na samobójstwo i po śmierci siostry prawdopodobnie samotnie opłakiwała upadek swojego rodu.
Ismena nie jest więc bohaterką wyróżniającą się, o silnym charakterze, wpływającą na rozwój wydarzeń. Zdaje się ona być swoistym przeciwieństwem Antygony, na tle którego jej siostra błyszczy, podczas gdy Ismena wzbudza w czytelnikach niechęć. Jednak warto wspomnieć, że mimo tylu nieszczęść, Ismena nie poddała się i wciąż próbowała dalej żyć, mimo rozpaczy i samotności.