Antyczny twórca, Sofokles, zasłynął ze swoich tragedii, w których opisywał tragiczne losy Edypa i rodu Labdakidów. Jedną z nich była „Antygona”, ukazująca losy córki Edypa, tytułowej Antygony oraz jej starcie z królem Teb, Kreonem. Kreon zajął tron po bratobójczej walce Polinika i Eteoklesa i wydał surowy zakaz, zabraniający krewnym grzebania jednego z braci.
Charakterystyka Kreona
Kreon jest władcą, który właśnie zdobył tron i zamierza go utrzymać, w związku z tym zrobi wszystko to, co uważa za prowadzące go do tego celu. Opisany jest jako mąż raczej w średnim wieku, który wcześniej panował już w Tebach w trakcie okresu bezkrólewia. Kreon jest człowiekiem bezwzględnym i surowym, ustanawiającym własne prawo w mieście, które ma być ponad prawem bogów. Nie chce pozwolić na żadne nieposłuszeństwo i pragnie za wszelką cenę umocnić swoją władzę. Kreon podąża więc za swoim rozumem i jest bezwzględny wobec emocji i uczuć, które okazuje Antygona, pragnąca pochować brata zgodnie z obyczajem i prawem boskim. Stawia się także poniekąd w roli boga, narzucając poddanym prawo, które przewyższa religijne nakazy.
Jest to więc władca rządzący twardą ręką i zdaje się, że w kwestiach rodzinnych jest równie nieczuły, co wobec poddanych. Jest bardzo ambitny i wszystkie jego starania kierowane są w stronę zaspokojenia jego ambicji względem bycia władcą. Jednak warto też pamiętać, że stał on w trudnej sytuacji po przejęciu władzy i musiał wybrać między kwestiami państwowymi a rodzinnymi – Antygona była bowiem narzeczoną jego syna. Była to zapewne dla Kreona ciężka decyzja, jednak ostatecznie wybrał jak władca, nie jak ojciec. Skutkowało to śmiercią Antygony, jego syna i żony. Kreon na skutek swoich decyzji stracił więc najbliższą rodzinę, którą mimo całej surowości z pewnością kochał i cierpiał po jej stracie.
Decyzje Kreona pokazują więc, że mimo pozornej bezwzględności, wewnątrz był człowiekiem rozpaczliwie próbującym utrzymać swoją pozycję i zaspokoić ambicje, które nim kierowały. Nie uznawał jednak dobrych rad swoich doradców, kierując się tylko swoimi przekonaniami. Jego duma przesłoniła mu rozsądek, a gdy ostatecznie zorientował się w tym, co uczynił, było już za późno na naprawienie błędów.
Kreon jest więc przykładem despoty, który sam dla siebie jest najgorszym wrogiem i który swoimi działaniami odsłania własną słabość. Został ukarany za swoje błędy, między innymi stratą żony i syna. Nie można jednak usprawiedliwiać jego decyzji.