Wydany po raz pierwszy w roku 1834 „Pan Tadeusz” to epopeja narodowa autorstwa Adama Mickiewicza. Jest to dzieło, w którym występuje wiele postaci i składa się ono z wielu pogłębionych wątków politycznych, narodowowyzwoleńczych oraz historycznych. Mickiewicz przywiązywał dużą wagę do przekazania czytelnikom odchodzących już w zapomnienie obyczajów szlacheckich, polskiej kultury i tradycji, chciał bowiem stworzyć pamiątkę dawnego świata i sprawić, by Polacy mieli na czym budować swoją tożsamość narodową. W związku z tym zamieszczał w swoim dziele takie wydarzenia, jak na przykład tradycyjna uczta w Soplicowie.
Szlachecka uczta zorganizowana została z powodu radosnego wydarzenia, a mianowicie zaręczyn trzech par młodych – Zosi i Tadeusza, Telimeny i Rejenta oraz Tekli Hreczeszanki i Asesora. Wyprawiono ją na zamku Horeszków. Jest to miejsce symboliczne, ponieważ wcześniej to o ten zamek toczył się spór między Horeszkami a Soplicami, wyprawienie tam uczty zaręczynowej Zosi i Tadeusza jest więc symbolem pojednania. W czasie uczty marszałek dworu, czyli Wojski, decydował o tym, kto gdzie zasiądzie przy stole. Honorowe miejsce przypadło Podkomorzemu, po jego bokach zasiedli polscy generałowie, a dalej zasiadali oficerowie, damy i przedstawiciele ziemiaństwa. Gospodarzami uczty byli Tadeusz i Zosia, co było zgodne z obyczajem, musieli oni w trakcie swojej pierwszej uroczystości usługiwać jej uczestnikom.
W czasie uczty pojawia się opis serwisu Wojskiego, który zwraca uwagę wszystkich zebranych. Jest on dumą dworu Sopliców, a wymalowano na nim obrazy z życia polskiej wsi oraz sceny z życia szlachty. Na prośbę zebranych gości Wojski opowiedział im o każdym z tych rysunków. Wojski zadbał także o to, by w trakcie uczty goście skosztowali tradycyjnych, polskich potraw, na przykład barszczu królewskiego lub staropolskiego rosołu. Wraz z kolejnymi posiłkami zmieniał się także wygląd serwisu, goście dostrzegli w nim przedstawienie czterech pór roku. Po jedzeniu wszyscy udali się na dziedziniec, gdzie Żyd Jankiel zagrał dla nich koncert na cymbałach. Przy pomocy swojej muzyki przedstawił on historię Polski. Poruszył w ten sposób emocje i uczucia patriotyczne swoich słuchaczy. Następnie rozpoczęły się tańce, wszyscy ruszyli do poloneza. Podkomorzy z Zosią stworzyli pierwszą parę, która poprowadziła resztę gości. Uczta trwała aż do samego rana.
Opis uczty zaręczynowej w „Panu Tadeuszu” jest wyjątkowo pozytywny – opisuje szczęśliwe zakończenie wielu wątków, pokazuje zjednoczenie się dwóch zwaśnionych rodów w miejscu, o które toczył się spór. W opisie tego wydarzenia Mickiewicz zawarł wiele elementów polskiej kultury, tradycji i historii. Uczta jest więc symbolem wiary i nadziei na lepszą przyszłość dla zgnębionego narodu polskiego, żyjącego w wyjątkowo trudnych czasach.