Przedstawiciele rodów niezbyt dbają o zadowolenie młodych ludzi, nad którymi roztaczają opiekę, bardziej jawią się im oni jako karty przetargowe w sporze o zamek lub droga do powiększenia majątku. Nie ma w tych rodzinach miejsca na szczere rozmowy czy wyrażanie na głos swoich pragnień i potrzeb. Klara i Wacław, chcąc doprowadzić do swojego ślubu, muszą włączyć się w toczące się wokół gry i spiski Cześnika i Rejenta. Dopiero w ten sposób udaje im się sfinalizować swoje małżeństwo i osiągnąć swój cel. Równocześnie zaprowadzają także zgodę w zamku. Fredro opisał te perypetie jako zabawne, jednak po przyjrzeniu się im bliżej widać, że Wacław i Klara tak naprawdę walczą o to, by samodzielnie kształtować swój los i uniknąć nieszczęśliwych związków, w jakie wplątaliby je członkowie ich rodzin w ramach realizacji własnych celów, niepowiązanych z planami Wacława i Klary. Tak naprawdę walczą więc oni o wyzwolenie się spod wpływu rodziny i o swoje własne marzenia i szczęście.
Komedia często służy więc jako krzywe zwierciadło wielu zjawisk, także tych związanych z rodzinnymi relacjami. Stosunki między krewnymi często mogą wydawać się więc zabawne, gdy autor punktuje w tekście ich wady, po głębszym zastanowieniu się jednak widać, że często bohaterowie rozpaczliwie walczą o to, by móc samodzielnie o sobie decydować i nadać życiu taki kształt, jakiego oni sami pragną dla siebie i swoich najbliższych.
