Wiersz „Ogólniki” autorstwa Cypriana Kamila Norwida powstał między 1862 a 1865 rokiem i pochodzi z tomiku „Vade-mecum” (z łac. „Pójdź ze mną”). Jest on pierwszym tekstem otwierającym ten cykl poetycki. Porusza tematy związane z poezją, rolą autora i problematyką samego tworzenia, co czyni go utworem autotematycznym, a także programowym.
Wiersz „Do obywatela Johna Brown” autorstwa Cypriana Kamila Norwida pochodzi „Z listu pisanego do Ameryki w 1859, listopada”. Powstał on pod wpływem wydarzeń z drugiej połowy XIX wieku, które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych. Utworem tym poeta wyraził swoje poparcie dla tytułowego Johna Browna, amerykańskiego farmera.
„Portret kobiecy” to utwór Wisławy Szymborskiej, który został wydany w zbiorze „Wielka liczba” w 1976 roku. Wiersz przedstawia złożoną naturę kobiet, a poetka stara się wyjaśnić i opisać role, jakie kobiety pełnią w społeczeństwie. Jest to zadanie bardzo trudne, wręcz niemożliwe w tak krótkiej i zwięzłej formie, jaką jest wiersz.
Utwór Juliusza Słowackiego „W pamiętniku Zofii Bobrówny” został napisany 13 maja 1844 roku, a więc w czasie, gdy poeta przebywał na emigracji w Paryżu. Adresatką wiersza, jak sam tytuł wskazuje, jest Zofia Bobrówna – jedna z dwóch córek kobiety, w której nieszczęśliwie zakochał się Słowacki. W momencie powstania utworu dziewczynka miała około 10 lat.
Wiersz Daniela Naborowskiego „Na toż” doskonale wpisuje się w nurt poezji barokowej. Poeta porusza w utworze tematykę przemijania i śmierci, charakterystycznej dla literatury tej epoki. Przestrzega w tonie moralizatorskim przed nadmiernym skupieniem na doczesności i sferze materialnej. Podkreśla, jak krucha i ulotna jest ludzka egzystencja.
Wiersz „Marionetki” autorstwa Cypriana Kamila Norwida powstał między 1862 a 1865 roku i pochodzi z tomiku „Vade-mecum” (z łac. „Pójdź ze mną”). Nawiązuje do motywu theatrum mundi, czyli świata teatru, którym jest ludzkie życie. Utwór stanowi pełną ironii refleksję nad motywacjami ludzkich działań, które są przyrównane do sił poruszających sznurkami tytułowych marionetek.
Wiersz Daniela Naborowskiego „Róża” mówi o kruchości życia. Posługuje się symbolem róży, popularnym w sztuce od czasów antycznych, ukazuje ulotność chwili ludzkiej egzystencji. Utwór został zadedykowany mecenasowi poety Krzysztofowi Radziwiłłowi z okazji świąt Bożego Narodzenia jako wyraz podziękowania i szacunku wobec niego.
Niepewność to jeden z utworów znajdujących się w zbiorze Sonety Odeskie autorstwa Adama Mickiewicza. Utwory te zostały zebrane i nazwane przez historyków literatury na podstawie czasu i miejsca ich powstania – były to lata 1824 – 1829, podczas pobytu poety na wygnaniu w Rosji. Była to kara nałożona na niego w wyniku procesu filomatów i filaretów.
Wiersz Daniela Naborowskiego „Na oczy królewny angielskiej, która była za Fryderykiem, falgrafem reńskim, obranym królem czeskim” jest pamiątką po wizycie poety na dworze angielskim w roku 1609. Poświęca utwór oczom królewny, którą jest tutaj Elżbieta Stuart, córka Jakuba I i żona Fryderyka V. Była znana na dworze z ponadprzeciętnej urody. Poeta stosuje przerost formy nad treścią, by w licznych metaforach i porównaniach ukazać piękno kobiety. Utwór doskonale ukazuje cechy charakterystyczne barokowej poezji.
Wiersz „Klaskaniem mając obrzękłe prawice” autorstwa Cypriana Kamila Norwida powstał około 1858 roku i pochodzi z tomiku „Vade-mecum” (z łac. „Pójdź ze mną”). Jest przykładem poezji autotematycznej, która dodatkowo porusza problematykę samego tworzenia, roli literatury w świecie, a także zawiera wątki autobiograficzne poety. Utwór znany jest również pod nazwą „Do potomności”, gdyż posiada charakter programowy.
Wiersz „Adam Krafft” autorstwa Cypriana Kamila Norwida powstał w 1842 roku, czyli w okresie, w którym tworzyło drugie pokolenie romantyków. W utworze tym autor przedstawia losy wybitnego, choć zapomnianego już średniowiecznego rzeźbiarza, Adama Kraffta. Porusza w nim także temat niedocenienia i odrzucenia artystów przez społeczeństwo.
Wiersz czołowego reprezentanta polskiego baroku Daniela Naborowskiego pt. „Marność” ukazuje ulotność i błahość ludzkiego życia. Utwór wpisuje się w konwencje fraszki, spopularyzowanej przez Jana Kochanowskiego w poprzedniej epoce, odrodzeniu. Mimo zastosowania harmonijnej i klasycznej formy światopogląd umieszczony w liryku wpisuje się w nurt epoki.