Ballada Adama Mickiewicza pod tytułem „Ucieczka” ukazała się w 1832 roku, natomiast wieloma elementami i stylistyką nawiązuje do wydanego dziesięć lat wcześniej zbioru „Ballady i romanse”, a także do drugiej części „Dziadów”.
W dramacie zatytułowanym „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka, po raz pierwszy wydanym w roku 1964, czytelnik ma okazję spotkać wielu bohaterów, należących do pewnej rodziny, zmagającej się z odwróconym konfliktem pokoleniowym. Jedną z postaci jest młodziutka Ala, kuzynka i narzeczona głównego bohatera. Ala w pewnym sensie poddaje się wydarzeniom, jakie mają miejsce wśród jej bliskich i próbuje znaleźć tam swoje miejsce.
Tadeusz Różewicz był wybitnym polskim literatem przełomu XX i XXI wieku. Przeżycia związane z drugą wojną światową, a także głęboki artyzm i wrażliwość sprawiły, że jego utworu są pełne refleksji ideologicznych, rozważań na temat przemijania, sensu istnienia, zagubienia jednostki w świecie. W jego poezji znajdziemy zarówno tragizm, chaos, jak i ironię.
Ignacy Krasicki to jeden z najpopularniejszych polskich poetów XVIII wieku. Był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym, oświeconym, a przy tym piastującym funkcję arcybiskupa gnieźnieńskiego. Jego najpopularniejsze dzieła to bajki – najczęściej utwory wierszowane, które wyróżniają się zawartym morałem i alegorycznością. Jedna z nich nosi tytuł „Wół minister” i za pomocą postaci zwierzęcych pozwala zrozumieć przywary i zachowania ludzkie.
„Balladyna” to dramat romantyczny autorstwa Juliusza Słowackiego, który powstał w roku 1834, a został wydany w roku 1839 w Paryżu. Dzieło to opowiada o losach tytułowej Balladyny, która morduje swoją siostrę, by wyjść za księcia Kirkora. Czytelnik może obserwować szybki awans społeczny bohaterki oraz jej upadek po tym, jak popełnia ona wiele zbrodni, by zdobyć tron dla siebie.
Jan Andrzej Morsztyn to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej poezji barokowej. Wyróżniała się ona niezwykłym bogactwem środków stylistycznych, między innymi rozbudowanymi metaforami, porównaniami, czy gradacją, które miały na celu podkreślenie błyskotliwości i talentu poety. Zwykle pisano o tematyce miłosnej i towarzyskiej.
Jan Andrzej Morsztyn był nie tylko poetą, ale również politykiem, sekretarzem królewskim i pradziadem króla Stanisława II Augusta. Poezja Morsztyna jest typowa dla dworskiego baroku, który charakteryzował się pisaniem dla rozrywki i bogactwem środków stylistycznych. W utworach autora niejednokrotnie zauważymy elementy nurtu marinistycznego, który dążył do ułożenia kompozycji tekstu, opartej na wyszukanym pomyśle i w taki sposób, aby zakończenie było szokujące dla odbiorcy.
Jednym z najsłynniejszych dzieł romantycznego poety, Juliusza Słowackiego, jest dramat „Balladyna”. Jego główną bohaterką jest tytułowa postać, żyjąca w ubogiej chacie z matką-wdową oraz swoją siostrą, Aliną. Życie Balladyny odmienia przybycie możnego rycerza, czyli Kirkora. Chce on pojąć za żonę jedną z sióstr. Obecnie Balladyna jest znana jako jedna z najbardziej znanych morderczyń w polskiej literaturze i porównuje się ją nawet do Lady Makbet ze sztuki Williama Szekspira.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska to polska poetka i dramatopisarka, która tworzyła w pierwszej połowie XX wieku. Dziś kojarzymy ją głównie z wprowadzania do swych utworów języka potocznego, zwanego też „językiem codzienności”. Była to jedna z charakterystycznych form grupy literackiej „Skamander”, z którą związana była autorka.
Gdy nie ma się wobec kogoś dobrych intencji, często mu się życzy, by żył w ciekawych czasach. Prawda jest jednak taka, że świat zawsze jest niestały i niespokojny, a społeczeństwo nieustannie mierzy się z różnego rodzaju wydarzeniami historycznymi, konfliktami czy katastrofami.
„Dyskobol” to jeden z wierszy Kazimierza Wierzyńskiego, wchodzący w skład tomiku „Laur Olimpijski” z 1927 roku. Utwory zawarte w zbiorze nawiązują do tematyki sportu i Igrzysk Olimpijskich, a także związanych z nimi odczuć i pasji. Zaledwie rok później Kazimierz Wierzyński tomikiem tym zwyciężył w konkursie literackim IX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie.
Mendel Gdański to starszy Żyd mieszkający w Warszawie. Bohater prowadzi warsztat introligatorski i opiekuje się dziesięcioletni wnukiem Jakubem. Mendel jest znany i lubiany przez swoich sąsiadów. Pewnego dnia Jakub wraca do domu ze szkoły bez czapki. Chłopiec przyznaje się, że inni chłopcy drwili z jego pochodzenia. Mendel tłumaczy wnukowie, że bycie Żydem to coś, z czego może być dumny.