„Kajko i Kokosz. Szkoła latania” to znana polska powieść graficzna autorstwa twórcy komiksów, Janusza Christy. Album ten opowiada o przygodach tytułowych wojów oraz ich kasztelana, Mirmiła, gdy udają się oni do Wyższej Szkoły Latania. Kajko to jeden z najważniejszych wojów, jacy pojawiają się na stronach komiksu.
Pewnego dnia postanowiłam się przespacerować po lasach otaczających Soplicowo. Były one niezwykle piękne, bujne i kusiły wędrowca tajemniczymi ścieżkami, które wiły się w gąszczu zieleni, śpiewem ptaków, bujnym kwieciem i szmerem strumyczków.
Jednym z powszechnie znanych powiedzeń jest to, że warto pomagać. Znaczy to, że bezinteresowna pomoc, jaką udziela się innym, to coś, co zdecydowanie powinno się robić. Nawet jeśli nie ma się z tego bezpośrednich korzyści, to wsparcie udzielone innym jest dobre i słuszne. Można zatem stwierdzić, że to stwierdzenie jest prawdziwe.
„Kajko i Kokosz. Szkoła latania” to powieść graficzna autorstwa Janusza Christy, polskiego rysownika i autora komiksów. “Szkoła latania” to pierwszy album z tej serii, który ukazał się w roku 1981. Opowiada on o przygodach przygodach dwóch wojów, czyli tytułowych bohaterach o imionach Kajko i Kokosz. W fabule pojawiają się także inne postaci, takie jak zbój Łamignat, czy jego żona, czarownica Jaga.
Utrata sił przez Łamignata. Podarowanie Łamignatowi czarodziejskiej fujarki. Zamknięte bramy grodu. Napad zbójcerzy na Kajka, Kokosza, Mirmiła i Łamignata.
Większość ludzkiego życia opiera się na zawieraniu relacji z innymi osobami, jakie napotka się na swojej drodze. Mają one różny charakter – mogą być romantyczne, przyjacielskie czy zawodowe, często są też kształtowane przez negatywne odczucia względem drugiego człowieka.
Bunt to zjawisko, które towarzyszy człowiekowi od początku jego istnienia. Jest obecny w różnych mitologiach, a w Biblii historia ludzkości zaczyna się wobec od złamania zakazu ustanowionego przez samego Boga.
Hans Christian Andersen to znany duński twórca, który zasłynął jako autor klasycznych baśni. Jedną z nich jest „Calineczka”, czyli opowieść o maleńkiej dziewczynce narodzonej z ziarna. Po raz pierwszy baśń ta wydana została w roku 1835. Od tego czasu doczekała się wielu tłumaczeń, wznowień, adaptacji oraz przeróbek. Oryginalny tytuł opowieści brzmi „Tommelise”.
„Lilla Weneda” to romantyczny dramat autorstwa Juliusza Słowackiego z roku 1839, wydane w 1840 roku w Paryżu. Dzieło to stylizowane było na mit i czerpało inspirację z wierzeń celtyckich czy mitologii nordyckich, nawiązywało także do losów powstania listopadowego.
Jacek Soplica jest głównym bohaterem epopei narodowej Adama Mickiewicza zatytułowanej „Pan Tadeusz” i wydanej po raz pierwszy w roku 1834. Jest to postać dynamiczna, przeszła bowiem przemianę i z nieszczęśliwego kochanka zmieniła się w bojownika o wolność zniewolonej ojczyzny. Dzieje Jacka Soplicy stanowią wyjątkowo dramatyczną opowieść, bohater popełnił bowiem w swoim życiu wiele błędów.
Marek Nowakowski jest twórcą wielu opowiadać, a jednym z nich jest tekst Górą „Edek”, opublikowany w tomie „Prawo prerii” z roku 1999. Tytuł dzieła nawiązuje do słynnego dramatu Sławomira Mrożka, czyli do „Tanga”, w którym jeden z bohaterów nosił właśnie imię Edek. Utwór Nowakowskiego zawiera w sobie trafną diagnozę otaczającej autora rzeczywistości.
Andrzej Stasiuk to autor zbioru opowiadań zatytułowanych „Opowieści galicyjskie” opublikowanych w roku 1995. Był to jego debiut na rynku wydawniczym. Mieści się w nich tekst znany jako „Miejsce”. Głównym tematem tego opowiadania są refleksje nad czasem i jego przemijaniem. Świadectwem zmian wywołanych jego upływem miała być cerkiew i miejsce, w którym ona stała.