W powieści „Madame” Antoniego Libery zawarty jest opis relacji głównego bohatera oraz narratora dzieła i tytułowej Madame – dyrektorki szkoły i nauczycielki francuskiego, która wzbudza fascynację młodego ucznia. Jest to kobieta wyróżniająca się na każdym kroku.
Opowieść o rozpoczęciu powstania w getcie i ostrzelania esesmana z białą flagą. Przywołanie postaci Mordechaja Anielewicza i jego losów. Mianowanie Edelmana dowódcą powstania. Śmierć Michała Klepfisza. Opowieść Edelmana o pracy jako goniec w szpitalu.
Wprowadzenie czytelnika w świat szkolny bohatera powieści. Próba założenia zespołu i blokada ze strony władz szkolnych. Próba założenia teatru i ponowny opór ze strony szkoły. W szkole pojawia się nowa dyrektorka i nauczyciela francuskiego, czyli Madame. Madame i bohater spotykają się na lekcji dotyczącej „Popiołów” Żeromskiego.
Julian Przyboś to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli Awangardy Krakowskiej, do której należeli także, np.: Tadeusz Peiper, czy Adam Ważyk. Twórczość tej grupy literackiej charakteryzowała się między innymi ekonomicznością języka poetyckiego oraz katastrofizmem i ekspresjonizmem poetyckim, czego przykładem jest utwór Juliana Przybosia „Równanie serca”.
Jednym z najpopularniejszych motywów literackich obecnych w dziełach wszystkich epok jest wędrówka. Opowiadają o niej już najstarsze zabytki literatury europejskiej takie jak „Odyseja” Homera. Wędrówka często ma wymiar fizyczny i polega na przemieszczaniu się do nowych, nieznanych miejsc.
„Miasto, masa, maszyna”, czyli tak zwane „3M” to hasło przewodnie Awangardy Krakowskiej, której niewątpliwie jednym z najwybitniejszych przedstawicieli jest Julian Przyboś. Wiersz „Cieśle” idealnie wpisuje się w charakterystykę twórczości Awangardy Krakowskiej, jest oszczędny w słowa i środki stylistyczne, ale konkretnie przekazuje myśl i założoną tematykę. Jest to tzw. „ekonomiczność wypowiedzi”. Sam Przyboś uznał utwór za swój oficjalny debiut. Rozpoczyna okres jego poetyckiej fascynacji technologią i rzemiosłem.
Rewolucja to zjawisko towarzyszące ludzkości niemal od zawsze. Bunt niewolników Spartakusa czy powstanie Nika to tylko niektóre słynne rokosze historyczne. Od czasu rewolucji francuskiej 1789 roku literatura zaczęła bliżej przyglądać się temu zjawisku. Na przestrzeni późniejszych epok powstało wiele różnych poglądów na to zjawisko.
Fiodor Dostojewski to autor powieści „Zbrodnia i kara”, w której opisał losy młodego człowieka żyjącego w Petersburgu, czyli Rodiona Raskolnikowa. Mężczyzna ten pewnego dnia zamordował siekierą starą lichwiarkę, Alonę Iwanownę oraz jej siostrę, Lizawietę.
Władza – od wieków dąży do niej wiele osób, ale niewiele z nich może się poszczycić zdobyciem jej. Może ona służyć słusznym sprawom, a może zostać wykorzystana do realizacji prywatnych, niecnych celów osób, które nie powinny jej sprawować. Władza deprawuje ludzi jak mało co na świecie i potrafi wyciągnąć na wierzch ich najgorsze cechy.
„Antygona” to jedno z najbardziej znanych dzieł antycznego twórcy, jakim był Sofokles. Datowana jest ona na 442 rok p.n.e. i stanowi trzecią i zarazem ostatnią część cyklu tragedii tebańskich, ukazujących straszliwe dzieje przeklętego rodu Labdakidów. Inne tragedie, wchodzące w jego skład, to „Król Edyp” i „Edyp w Kolonie”.
„Lilla Weneda” to romantyczny dramat Juliusza Słowackiego, który opisuje stworzone przez niego baśniowe pradzieje Polski. Ich częścią miała być walka mitycznego ludu Wenedów z Lechitami. „Lilla Weneda” to dzieło łączące w sobie wiele wątków i motywów literackich, które autor chętnie rozwijał i rozbudowywał.
Fiodor Dostojewski w swojej słynnej powieści „Zbrodnia i kara” opisał losy Rodiona Raskolnikowa, czyli bohatera, którego życie w nędzy i jego niebezpieczne poglądy doprowadziły do tego, że zamordował starą lichwiarkę siekierą. Historia ta posłużyła Dostojewskiemu jako fundament do wielu różnych refleksji na temat ludzkiej natury, na przykład wplatając w nie między innymi wątki filozoficzne.